Bos schudt het hoofd. Nee, ook zij zou haar hoofd niet uit het raam steken als ze in haar auto met 130 kilometer per uur over de snelweg rijdt. "Laat staan heel dicht boven de grond." Toch is dat precies wat ze week in week uit doet, soms meerdere keren per dag.

Centimeters boven het ijs ligt Bos als ze na een sprint van zo'n 30 meter op haar slee springt en op haar buik door een ijskanaal van ruim 1 meter breed zoeft. Een rem heeft ze niet. Sturen doet ze door haar lichaamsgewicht op de slee te verplaatsen, of door haar benen en hoofd te bewegen. En dat allemaal met topsnelheden variërend van 120 tot 140 kilometer per uur.

Tijdens de afdaling is het vechten tegen de gigantische G-krachten die vrijkomen in het ijskanaal. Hoewel Bos het nooit heeft gemeten, kan de teller volgens sleebouwer Wim Noorman in scherpe bochten oplopen tot 5G. Oftewel: vijf keer zo zwaar als het lichaamsgewicht. Dat staat gelijk aan de G-krachten die Max Verstappen voelt in zijn Formule 1-auto.

Voor monobobster Sleper zijn de gevaren nog groter, ook al wordt ze beschermd door een constructie van carbon en kan ze met twee handels sturen. Als ze omvalt met haar slee van 170 kilogram, kan ze geen kant op. Geregeld houdt ze blauwe plekken over aan een tikje tegen de muur langs de baan.

Al vele winters lang reizen Bos en Sleper de besneeuwde skioorden in en rondom het Alpengebied af om zo snel mogelijk door een ijskanaal te sleeën. Wat bezielt ze om aan zo'n riskante en in Nederland kleine sport te doen? En wat hebben ze allemaal moeten doorstaan op weg naar Peking, waar Bos medaillekandidaat is?

Als kind riep Bos al dat ze naar de Olympische Spelen wilde. Ze begon als turnster, maar op vijftienjarige leeftijd raakte ze op slag verliefd op bobsleeën. Met vriendinnen van de plaatselijke turnvereniging in Ede deed ze een test in Harderwijk, waar toen nog een startbaan stond.

Bos viel op en werd gescout, maar de Bob en Slee Bond Nederland was vergeten haar contactgegevens op te vragen. Via het toenmalige internetplatform Hyves kwamen ze alsnog in contact met de Gelderse. Ze stapte vervolgens in als bobsleeër.

Het was eveneens een vriendin die de toen al twintigjarige Sleper in 2013 naar Harderwijk bracht. Met haar verleden in de atletiek - Sleper behoorde bij het speerwerpen tot de nationale top - bleek de Gelderse gemaakt voor het bobsleeën. Ze kon bovendien doen wat ze het liefste deed: "beesten" in de sportschool. En dus startte ook zij in het ontwikkelingsteam van de Nederlandse tweemansbob.

Bos en Sleper waren amper begonnen of het was crisis in de Nederlandse bobsleewereld. Na de Spelen van 2014 in Sotsji, in het seizoen waarin Bos was overgestapt van de bobslee naar de skeleton ("ik stond bij de start met 3-0 achter omdat ik te licht was"), draaide NOC*NSF vanwege de matige prestaties de geldkraan voor de bobbers dicht. Zo werd het bobsleeën in Nederland van de ene op de andere dag van topsport een dure hobby.

Het leverde een uittocht onder de atleten op. Sleper kwam zonder stuurvrouw te zitten en vond onderdak in Oostenrijk. Bos liet het er eveneens niet bij zitten. Ze startte een crowdfundingactie bij bedrijven om aan de benodigde 5.000 euro te komen, zodat ze kon blijven trainen en afdalen.

Ook zette Bos haar inkomsten uit haar zomerbaantje als fysiotherapeute opzij en deelde ze een coach met de Amerikanen en later de Noren om de kosten te drukken. Tot op de dag van vandaag woont de 28-jarige Edese nog bij haar ouders, zodat ze zoveel mogelijk geld in haar sport kan steken.

Het karige bestaan als ondernemer en topsporter heeft Bos gehard. "Mijn bond was heel simpel: we willen je steunen waar we kunnen, maar we hebben niet zoveel mogelijkheden. In het begin vond ik het niet erg om te doen. Ik had geen resultaten, ik kon niet zeggen dat ik recht op steun had."

Maar ook toen die resultaten wel kwamen, bleef het oorverdovend stil vanuit Papendal. NOC*NSF gaf in april 2017 wel een topsportstatus aan de skeletonster, maar ze kwam desondanks niet in aanmerking voor de financiële regeling voor sporters met een klein inkomen - het zogenoemde stipendium. Zo moest ze zelf weer op zoek naar de misgelopen 30.000 euro. Die vond ze opnieuw bij bedrijven in Ede.

"Ze vonden bij NOC*NSF altijd weer een regel dat ik een stapje extra moest doen, terwijl we nog nooit iemand van mijn niveau hebben gehad in het skeleton", aldus Bos. "Ze hadden geen idee wat voor een potentie in de sport zat. Dat is frustrerend geweest."

Als NOC*NSF eerder met geld was gekomen, zegt Bos nu, had ze meer uit haar olympische debuut in Pyeongchang kunnen halen. Pas na de verdienstelijke achtste plaats in 2018 kwam NOC*NSF met geld over de brug.

De afgelopen seizoenen kreeg Bos jaarlijks 60.000 euro van de sportkoepel, onder meer om haar eigen fulltime coach Joska Le Conté en een manager die de sponsor- en perszaken regelt te kunnen betalen. Ondanks die steun kan ze nog altijd niet zonder bijdrage van verschillende privésponsors, waarvan de namen achter op haar helm prijken.

Geldzorgen waren er aanvankelijk niet toen Sleper in 2018 instapte in de monobob, een nieuw olympisch onderdeel met één vrouw in de slee. De internationale bobsleebond IBSF stelde de sleeën gratis beschikbaar; ze hoefde alleen maar 500 euro huur per baan te betalen. Bijkomend voordeel: alle sleeën waren gelijk aan elkaar, waardoor landen als Oostenrijk, Duitsland en Canada hun miljoenenbudgetten niet konden uitbuiten, zoals bij de twee- en viermansbobslee.

Na twee jaar veranderde de IBSF de spelregels: de monobobsters moesten zelf een slee van 25.000 euro kopen. Dat geld had Sleper niet. Ze dacht aan stoppen, totdat NOC*NSF haar in juni 2020 goed nieuws bracht: ze kreeg een topsportstatus en het benodigde geld, waardoor ze door kon met haar sport. Het was een welkome opsteker nadat ze maanden op haar spaargeld had geleefd.

Nog geen half jaar later zat Sleper met burn-outachtige klachten thuis. De IBSF had een maand voor de start van het seizoen bepaald dat alleen vrouwen uit de tweemansbob aan monobobwedstrijden mochten meedoen. Voor Sleper, een gespecialiseerd monobobster, was dat "een nieuwe klap in het gezicht".

Ze raakte opgebrand en nam op voorspraak van haar coach een pauze van twee weken. "Alle frustraties waren losgekomen. We hebben op tijd aan de noodrem getrokken. Ik had die reset nodig." Onder luid protest van de atleten draaide de IBSF het omstreden besluit terug, waarna Sleper zich direct plaatste voor de Spelen. Ze huilde tranen van geluk toen olympische kwalificatie een feit was.

Zowel Bos als Sleper kickt op de hoge snelheden door het ijskanaal. Mensen stappen toch ook in een achtbaan, zegt Bos, ook al weten ze dat het er hard aan toegaat? "En wij kunnen de achtbaan zelf besturen. Dat is gewoon heel gaaf."

Krachtpatser Sleper kan haar ei kwijt in bobsleeën. Ze heeft het altijd leuk gevonden om iets zwaars zó snel mogelijk vooruit te duwen. En dat is precies wat ze bij de start doet met haar slee van 170 kilogram.

Sleper haalt haar schouders op over de blauwe plekken. Net als veel bobsleeërs lacht ze om voetballers die bij een klein tikje over het veld rollen. Pijn lijden hoort bij het bobsleeën. Het is geen sport voor watjes.

Is Sleper dan niet bang onderweg? "Als je in de auto zit, ben je dan ook heel bang?", countert ze. "Nee, toch? Hetzelfde geldt voor ons. Wij hebben ook de controle in handen, maar niemand kan ons van de baan botsen."

Bos: "Ik heb nog nooit een moment gehad waarop ik dacht: waar ben ik aan begonnen? Zeker niet onderweg. Daar heb ik ook geen tijd voor. En ik ben alleen bang in het donker."

Lees hier deel één in deze vooruitblikkende serie op de Winterspelen: Negen verhalen bij de laatste Spelen van Kramer: 'Intimiderend was hij zeker'