Zodra topfavoriet Filippo Ganna als laatste over de streep komt en het zilver zeker is, valt Dumoulin in de armen van verzorger Ton de Vaan en laat hij zijn tranen de vrije loop. "Ik kom van heel ver", zegt de dertigjarige Limburger een uurtje later. "Speciaal voor deze dag besloot ik terug te keren, dus dit is echt een heel bijzondere medaille. Zilver met een gouden randje."

In januari leek olympisch succes in Tokio uitgesloten toen Dumoulin de wielerwereld verraste met de aankondiging dat hij voor onbepaalde tijd stopte met wielrennen. Hij worstelde mentaal al een jaar of twee, raakte ook nog overtraind en zag een pauze als enige optie.

"Ik ben heel blij dat ik die beslissing heb genomen", concludeert de renner van Jumbo-Visma met de zilveren plak om zijn nek. "Ik heb net op tijd aan de handrem getrokken."

Half mei kondigde Dumoulin aan dat hij weer in training was, met als grote doel de olympische tijdrit. Ondanks een relatief korte voorbereidingsperiode hoefde de Nederlander woensdag op het 44,2 kilometer lange parcours rond de Fuji Speedway alleen Primoz Roglic (een minuut) voor zich te dulden. Met een tijd van 56.06 minuten hield hij wereldtoppers Rohan Dennis (56.08), Stefan Küng (56.08) en Ganna (56.09) net achter zich.

"Natuurlijk zijn er momenten van twijfel geweest de afgelopen maanden", aldus Dumoulin. "Bij mijn rentree, in de Ronde van Zwitserland, moest ik de eerste dagen wel even slikken en mezelf eraan herinneren dat ik pas na de Spelen zou evalueren. Maar ik heb er altijd vertrouwen uit geput dat ik een goede wielrenner ben en tijdrijden mij heel goed ligt, zeker op een parcours als dat van vandaag."

De sleutel voor de succesvolle comeback van Dumoulin is dat hij de afgelopen maanden genoten heeft van zijn voorbereiding op de Spelen. Van de trainingen, van de wekenlange hoogtestages, van het minutieus toewerken naar een belangrijk doel.

"In het verleden genoot ik altijd pas na afloop", aldus Dumoulin. "Dan zat ik in het vliegtuig terug naar huis en dacht ik: wow, dat was wel gaaf. Ik was altijd maar bezig met wat er nog aankwam. Dat ik goed moest zijn voor de Tour. Of goed moest zijn voor de Spelen. Maar ik vroeg me eigenlijk nooit af of ik het wel léúk vond."

De afgelopen maanden stelde Dumoulin zichzelf wél die vraag. "Het is niet dat ik er elke dag mee naar bed ging, maar de vraag of ik het leuk vond wat ik deed kwam steeds vaker in me op. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik echt een mooie periode heb gehad. En dat ik weet dat ik het op deze manier heel mooi vind om profrenner te zijn."