Hoe mooi de Spelen in Tokio ook worden voor Abbingh, mooier dan het ooit was kan bijna niet. Anderhalf jaar geleden maakte ze in de laatste seconde van de WK-finale tegen Spanje het winnende doelpunt (30-29), waardoor Nederland voor het eerst in de historie wereldkampioen handbal was.

"Misschien moet ik er af en toe iets meer van genieten dat ik dat heb meegemaakt", zegt ze met een glimlach. "Het gaat altijd maar door in het handbal. Ik zoek de beelden ook niet op, al komen ze af en toe nog wel voorbij. Als ik ze zie, krijg ik nog kippenvel."

Het was een strafworp, na een aanvallende fout van een van de Spaanse vrouwen in de laatste seconden. Tussen de vergeefs tegen de scheidsrechter smekende tegenstanders vond Abbingh de concentratie en gooide ze via de grond raak, waarna de Oranje-speelsters gillend van geluk over elkaar heen duikelden.

Met die ene worp schreef ze sportgeschiedenis, al had ze dat ook gedaan als ze gemist had. Maar dan met een traumatische laag. "De kunst is dat je daar niet aan denkt. Niet denken aan een groter geheel en de consequenties. Dat lukte. Gewoon staan en doen wat je elke dag op een training doet. Ik voelde ook nul twijfel over of ik de penalty moest nemen. Ik heb ze dat WK veel genomen en zat lekker in de wedstrijd. Het was anders geweest als ik in de finale al een penalty gemist had, dan had ik meer overlegd. Nu niet."

Stel, jullie krijgen ook in de laatste seconde van de finale in Tokio een penalty…

"Dan doe ik het weer. Ja, ik neem de penalty ook als het om olympisch goud gaat. Althans, als ik me ertoe geroepen voel. Misschien dat iemand anders beter in de wedstrijd zit, dan is het niet zo dat ik het per se wil doen. Maar het zit wel een beetje in mijn karakter."

Heeft het moment je leven veranderd?

"Echt veranderd niet. Maar het geeft wel vertrouwen in eigen kunnen. Ik kan iedere dag opstaan en denken: ik ben wereldkampioen. Dat is toch lekker? Het was een droom om ooit een keer een grote titel te pakken met Oranje. Daar hebben we lang naartoe gewerkt, terwijl het vaak net niet lukte. Het geeft rust dat het nu wel gelukt is. Maar het is nog niet klaar. Een olympische medaille in Tokio zou mijn carrière compleet maken. Als er iets is wat ik mis, dan is dat het. Zo voel ik dat."

Als klein Gronings meisje droomde ze niet van wereldtitels of een olympische medaille. Abbingh ging handballen bij V&S in haar geboorteplaats omdat de hele familie het deed of gedaan had; van opa Marten, haar tantes Gieneke en Jeanine tot haar ouders Diana en Jans.

"Ik vond het gewoon leuk, had niet door dat ik talent had. Laat staan dat ik de wens had om later in Oranje te spelen. Wist ik veel. Er was in die tijd amper handbal op tv. Het veranderde toen ik in de nationale jeugdselectie kwam. Toen dacht ik: misschien haal ik ooit het Nederlands team."

Zelfs toen ze in 2009 in Oranje debuteerde, viel er nog weinig te dromen. Nederland had nog nooit meegedaan aan de Spelen en voor het laatste WK én het laatste EK had het zich niet eens gekwalificeerd. "Dat veranderde toen we in 2012 net naast een olympisch ticket voor Londen grepen. Ineens kreeg ik het besef: we hadden op de Spelen kunnen staan."

Het ging destijds op dramatische wijze mis op het olympisch kwalificatietoernooi in het Spaanse Guadalajara. Abbingh zou met Oranje naar Londen gaan. Het vrijwel zeker geplaatste Spanje moest alleen nog even zijn sportieve plicht doen door minimaal gelijk te spelen tegen het zwakkere Kroatië. Maar dat deed het niet: 23-22.

De negentienjarige Abbingh zag het op de tribune in Spanje aan. Ervaren Oranje-krachten als Marieke van der Wal en Joyce Hilster keken met tranen in hun ogen toe; het was de laatste kans op de Spelen voor een hele generatie handbalsters. Maar niet voor Abbingh en andere jongelingen als Estavana Polman, Nycke Groot, Angela Malestein, Martine Smeets, Danick Snelder, Laura van der Heijden en Debbie Bont, die er toen al bij waren en - op de geblesseerde Polman na - negen jaar later in Tokio nog steeds.

"We zijn al zo lang samen", beseft Abbingh. "Meerdere meiden bij Oranje hebben vriendschappen met elkaar opgebouwd, dat is zo speciaal. En dat maakt het leuk om hier te zijn. Bij een club, waar je vaak van teamgenoten wisselt, ligt dat anders."

Net als haar medespelers bij Oranje speelde en woonde Abbingh de afgelopen jaren door heel Europa. Na bij het Duitse VfL Oldenburg, het Roemeense HCM Baia Mare, het Franse Issy Paris en het Russische Rostov-Don staat ze nu onder contract bij het Deense Odense. Oranje bleef al die jaren een stabiele factor. Abbingh maakt - met ook vriendin en inmiddels schoonzus Tess Wester - deel uit van de talentvolste én succesvolste lichting Nederlandse handbalsters ooit.

Naast het WK-goud (2019) was er WK-zilver (2017), WK-brons (2015), EK-zilver (2016), EK-brons (2018) en een vierde plaats op de Spelen (2016). "Die eerste WK-finale in 2015 bracht het besef dat we echt iets konden bereiken. Hoewel, misschien was het bereiken van de EK-finale een jaar later nog belangrijker. Toen wisten we dat het niet eenmalig was. We waren gewoon heel goed."

Op het laatste EK, in december 2020, werden jullie zesde. Hoe goed is Oranje nu nog?

"Ik denk dat we nog steeds veel kwaliteit hebben, al is er de laatste jaren ook verjongd. Er is veel talent bij gekomen. De komende jaren worden een soort overgangsperiode, die is afgelopen jaar eigenlijk al ingezet en die gaat met ups en downs. Maar dit is wel een mooie ploeg, met talent en ervaring."

Een belangrijke speelster als Nycke Groot stopte tijdelijk bij Oranje omdat haar lichaam op was. Dat deed Yvette Broch ook. Is het handballeven zwaar?

"Dat denk ik wel. Na de Spelen ga ik weer naar de club en dan speel ik alleen al veertien poulewedstrijden in de Champions League. En in december hebben we nog een WK met Oranje. Zeker als je international bent, houdt het nooit op. Het is een enorme belasting."

Is het te veel?

"Ik denk er weleens over na om de Europese handbalbond te waarschuwen dat het te veel kan worden. Andere speelsters hebben dat gedaan. Het is best extreem om elk jaar een groot toernooi te spelen en in een jaar van de Spelen zelfs twee. Dat kan ten koste gaan van de kwaliteit, omdat je fysiek veel vraagt van de speelsters. Aan de andere kant is het ook mooi, zo veel tophandbal op tv."

Je wordt deze zomer 29 jaar. Denk jij weleens aan het einde bij Oranje?

"Nee. Ik vind het spelletje leuk en zolang dat zo is, speel ik voor Nederland. Dat gaat vanzelf."

Je vertelde dat een olympische medaille je carrière compleet zou maken. Hoe moeilijk was het om in Rio als vierde te eindigen?

"Misschien heb ik daar wel langer mee gezeten dan dat ik blij was met de wereldtitel. Het nare gevoel bleef een paar maanden hangen. Het liep in Rio geen moment. De Spelen waren ook anders dan ik me had voorgesteld. Ik wilde van alles zien, hoopte bij de 100 meterfinale atletiek in het stadion te zitten. Maar dat kan helemaal niet als teamsporter. Het is wedstrijddag, rustdag, wedstrijddag… en dat tot de laatste dag. Ik heb in Rio alleen een keer een handbalwedstrijd van de mannen gekeken."

Zeker met corona is het in Tokio niet anders…

"Het is veel Netflix en tv kijken op de kamer. En gelukkig zijn er genoeg meiden met wie ik gezellig kan praten. Het is fijn dat we in december al een EK met corona hebben meegemaakt, we weten een beetje hoe het is. En iedereen is allang blij dat de Spelen doorgaan, de consequenties nemen we voor lief."

Jullie zijn nog steeds regerend wereldkampioen. Er wordt wat van jullie verwacht.

"Dat is de druk waar we mee om moeten gaan. Ik denk dat iedere tegenstander een stapje extra zet, omdat ze graag van de wereldkampioen willen winnen."

Wanneer zijn de Spelen geslaagd?

"Als je me vraagt wat ik wil, dan zeg ik goud. Maar het toernooi is geslaagd als we alles uit onszelf halen wat erin zit, en dan zien we wel wat dat is. Als we mee willen doen om de medailles, dan moet alles goed vallen. Dat gebeurde toen we wereldkampioen werden. Nu moet dat weer zo zijn."