Ze heeft vaak moeten uitleggen waarom ze niet samen met haar man naar Tokio mag. "En dat kan best ongemakkelijk zijn", vertelt Schloesser-Bayardo. "Bijvoorbeeld bij mensen die bij ons in de straat wonen in Limburg. Zij zien op sociale media dat Mike heel veel wint. Het is voor hen onbegrijpelijk dat hij niet naar de Spelen gaat en ik wel."

De reden? "Het onderdeel in het boogschieten dat Mike beoefent is simpelweg niet olympisch", legt Schloesser-Bayardo uit. "Hij schiet met de compoundboog en ik met de recurveboog."

Vanwege de coronapandemie kan de 27-jarige Schloesser ook niet vanaf de tribune zien hoe zijn vrouw zorgt voor een Nederlandse primeur in deze eeuw. Het worden niet haar eerste Spelen, maar door haar naturalisatie is ze wel de eerste Nederlandse vrouw bij het boogschieten sinds de Spelen van 1996. Ze komt als nummer 28 van de wereldranglijst individueel in actie én vormt vaak een duo met Sjef van den Berg bij de wedstrijd voor gemengde teams.

"Ik wil voor beide onderdelen niet zeggen dat ik sowieso een medaille ga winnen, maar ik weet in ieder geval zeker dat ik een goed duo vorm met Sjef. Wij voelen elkaar goed aan."

Op de Spelen van 2016 kwam Schloesser-Bayardo individueel niet verder dan de tweede ronde, waarna ze met de Mexicaanse ploeg als vijfde eindigde bij het teamonderdeel. "De ervaring op zich was al fantastisch. Het was allemaal supergroot en ik had als sporter het gevoel dat ik een superster was. Althans, zo werd je haast behandeld door de vele vrijwilligers."

Heb je bewust gekozen voor de recurveboog om - in tegenstelling tot jouw man - naar de Spelen te kunnen?

"Nee, absoluut niet. Het werd me min of meer opgelegd door de Mexicaanse coaches. Dat is een verschil met Nederland, want hier heb je meer te kiezen en daar bepalen zij het eerder voor jou."

Hoe kan het dat een jong meisje in Mexico gaat boogschieten?

"Toen ik elf jaar oud was, kwam een aantal trainers bij ons op school kijken. Naast de trainer van het handboogschieten kwam bijvoorbeeld ook de taekwondotrainer en de honkbaltrainer."

"Ik was best lang in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten in Mexico en ze vonden ook dat ik talent had in boogschieten. Daarom nodigden ze mij uit en toen ik daar thuis mijn moeder over vertelde, had ze werkelijk geen idee wat boogschieten voor sport was. Maar ik wilde het heel graag proberen en mocht me melden in het trainingscentrum."

Bij dat trainingscentrum werd de basis gelegd voor je eerste Spelen in 2016?

"Ja, grotendeels wel. Ik heb daar onder andere in de aanloop naar de Spelen van 2016 een jaar of vier vrijwel dagelijks getraind met het Mexicaanse team.

Kende je Mike al tijdens de Spelen in Rio?

"Zeker. Begin 2016 was hij in Mexico voor een wedstrijd en ik was daar ook. Na de wedstrijd waren we met een grote groep aan het eten en drinken, maar vrijwel alles ging in het Spaans. Mike was daardoor een beetje afgezonderd en toen besloot ik hem - zonder te weten wie hij was - aan te spreken."

"Een maand later kwamen we elkaar bij een wedstrijd in China weer tegen en daar zijn we de relatie officieel begonnen. Ik was in die tijd vooral met de voorbereiding op de Spelen bezig, dus ik had geen idee wie hij precies was. Uiteindelijk bleek hij een grote naam te zijn in het handboogschieten."

Waarom ben je in Nederland komen wonen? Mike had ook naar Mexico kunnen gaan…

"Hij zei letterlijk: ik vind Mexico niet zo mooi. En toen zei ik: ik vind Nederland wel mooi. Zonder gekkigheid, het was voor hem veel lastiger om naar Mexico te gaan. Hij heeft een veel hechtere band met zijn familie. Mijn ouders zijn gescheiden en ik was gewend om ze voor langere tijd niet te zien. Maar ik moet toegeven dat het, nu ik eenmaal zo ver weg woon, soms wel moeilijk is."

Wist je toen je naar Nederland emigreerde, dat je in Tokio voor Nederland zou uitkomen?

"De Spelen voelden toen eigenlijk constant heel ver weg. Het leek me ook haast onmogelijk, want ik moest eerst een aantal inburgeringsexamens zien te halen en mocht daarnaast ook een jaar niet meedoen aan officiële wedstrijden, tot ik de overstap van de Mexicaanse naar de Nederlandse ploeg had gemaakt."

Hoe heb je dat hele jaar niets doen volgehouden?

"Lastig, maar ik heb me er gelukkig doorheen geslagen. Ik zat vaak vrij alleen in Limburg, waar het zeker in vergelijking met Mexico-Stad erg stil is. Ondertussen ging Mike wel naar zijn wedstrijden en dus moest ik zelf mijn tijd zien te vullen. Ik ben heel goed opgevangen door mijn schoonouders en ik was ook druk bezig met het leren van de Nederlandse taal."

"Toch was het een periode waarin ik dacht: heb ik wel echt de goede keuze gemaakt? Ik ging geregeld naar Amsterdam, omdat het daar meer was zoals in Mexico. Maar inmiddels voel ik me hier helemaal thuis, houd ik niet meer zo van Amsterdam en ben ik een echte Limburgse."

Is de voorbereiding in Limburg anders dan in het drukke Mexico-Stad?

"Heel anders. Zo stond er in Mexico soms een trainer naast je bed: je moet vandaag zeshonderd pijlen schieten en daarna naar de sportschool. Hier bepaal je meer zelf. We hebben in onze achtertuin de ruimte om te trainen en dat is heel prettig. Als ik hier 's morgens even geen zin heb om te trainen, kan ik het in de middag of avond doen."

Gaat dat leiden tot betere prestaties in Tokio dan in Rio?

"Ik heb het gevoel van wel. Dankzij de coaches in Nederland heb ik mezelf echt leren kennen en dat gevoel van vrijheid en verantwoordelijkheid vind ik fijn. Ik denk dat ik daar beter van word, maar dat moet nu blijken."