Het nieuws stond de afgelopen week vooral in het teken van de aardbevingen in Turkije en Syrië. Op NUjij werd door meerdere lezers de vraag gesteld hoe donaties in het rampgebied terechtkomen. Zo schrijft lezer Matthew621 dat hij de beelden van de verwoestingen hartverscheurend vindt, maar dat hij vaak het idee heeft dat het geld niet ten goede komt aan degenen die het het hardst nodig hebben. Hoe het geld in het rampgebied terechtkomt? Die vraag beantwoordden we in een nieuw artikel, waar lezers weer over in discussie gingen.

• Zo vertelt gebruiker Anne_G over haar donatie:
  
  "Natuurlijk doneren we. Wat een drama is het daar. Mijn hart huilt. Je zal t maar mee moeten maken."
  
  "Van huis uit al meegekregen dat je altijd een ander moet helpen. Ben blij dat ik (en mijn man ook) zo opgevoed zijn. Je helpt je medemens die in nood is. Hoe het geld verdeeld wordt maakt me niet uit, ze hebben zelf naar ik aanneem hun maatschappelijke verantwoording hierin om het uit te geven aan hulp in Turkije of Syrië!"
  
  "Ik wens de mensen daar alle kracht toe die ze nodig hebben!"

Ook vertelden lezers dat ze het moeilijk vonden om over deze heftige gebeurtenis te lezen. Zo schreef gebruiker Jex_Phoenix op NUjij dat het soms moeilijk is om nieuws rond oorlogen en rampen tot je te nemen, omdat je weinig kunt doen en de beelden je raken. Om jullie hier verder over door te laten praten, plaatsten wij zaterdag de stelling: 'Ik probeer heftig nieuws te mijden'. Lezers zeiden dat ze zich hierin herkennen.

• Zo heeft lezer Roosxje er ook moeite mee:
  
  "Ik sluit me er niet voor af, maar bij heel heftig nieuws ga ik niet altijd alle persoonlijke verhalen erachter lezen. Dan hoef ik soms alleen het "droge nieuws" te weten. Mijn empathisch vermogen is iets te groot voor mijn eigen gezondheid. De slachtoffers van de op dat moment in het nieuws zijnde ramp hebben er niets aan als ik de halve dag loop te grienen."

Nederlandse meisjes met een migratieachtergrond lopen in de schoolvakanties extra risico dat ze met hun ouders moeten afreizen naar een land waar meisjesbesnijdenis wél is toegestaan. Op NUjij ontstond daar veel verontwaardiging over. Zo vindt lezer Qwuicky_Jansen dat meisjesbesnijdenis bestraft mag worden als een zware vorm van kindermishandeling.

Andere lezers vroegen zich af hoe het zit met jongensbesnijdenis. Zo stelde een gebruiker de vraag waarom dit nog niet strafbaar is. Afran Groenewoud, onze verslaggever samenleving en inclusie, schreef hier een nieuw artikel over. Bij dit stuk deelden jullie je ervaringen.

• Lezer LuidesAlph2 is zelf besneden:
  
  "Ikzelf ben op dertigjarige leeftijd besneden om medische redenen, ik had last van een voorhuidvernauwing die bij erecties pijnlijk ervaren werd."
  
  "Ik had geen enkel benul dat de voorhuid de oorzaak was. Wel hield ik (mogelijke) relaties op afstand omdat ik geen plezier beleefde maar met pijn het beoogde plezier moment doorstond. Toen ik eenmaal besneden was op doktersadvies ging een wereld van plezier open zal ik maar zeggen."
  
  "Echter nu ik wat op leeftijd kom, merk ik dat er veel minder gevoel in het kopje zit dat voorheen. De huisarts heeft mij gemeld dat het door dezelfde besnijdenis is gekomen. Als vergelijking zei hij als je nooit een jas draagt wordt je huid minder gevoelig voor temperatuurschommelingen."
  
  "Ook mijn advies zou zijn geen besnijdenis als er geen medische reden voor is."
  
  "Ik wens de beleidsmakers veel wijsheid in hun beslissingen, het is nooit makkelijk als er een geloofsovertuiging bij betrokken is."

Het wordt voor werkgevers steeds moeilijker om vacatures in te vullen. Volgens uitkeringsinstantie UWV komt dat vooral doordat er in veel gevallen weinig reacties op vacatures binnenkomen en sollicitanten niet over de juiste vaardigheden of werkervaring beschikken.

Op ons reactieplatform NUjij vroegen jullie je af hoe het kan dat er zoveel vacatures openstaan, terwijl veel mensen zonder werk zitten. Hoe deze mismatch te verklaren is, legde onze economieredactie uit in een nieuw artikel.

• Gebruiker Thijs_Klaasen is sinds een jaar op zoek naar een nieuwe baan, maar vooralsnog zonder succes:
  
  "Als 33-jarige ben ik sinds een jaar tijd op zoek naar een nieuwe uitdaging. Nu heb ik de privilege wel dat ik parttime werk, maar op mijn huidige werk tussen wal en schip leef. Geen doorgroeimogelijkheden en let op, schrik niet.. Ik werk er al zestien jaar! Eveneens beschik ik over mijn MBO en HBO diploma's."
  
  "Ik loop stuk op de werkervaring en gevraagde kwalificatie eisen zodra ik wil uitwijken van branche. Persoonlijk vind ik dat een goed recht van elke werkgever, zo ben ik ook in gesprek geweest met recruiters en velen van hen bieden ook een inwerktraject aan. Maar zijn er ook recruiters geweest die mij dus niet juist achten voor de functie."
  
  "Ik stel simpelweg mijzelf aan één eis en dat is dat ik parttime wil blijven werken. Ik kom er eerlijk voor uit door te zeggen dat ik de huidige stelsel van fulltime werken niet vindt lonen."
  
  "Maargoed met mij velen die er waarschijnlijk zo instaan. Ik heb geen reden tot klagen. Ik verkeer persoonlijk dan ook in de bloei van mijn leven."

De beste NUjij-reacties worden geselecteerd op basis van onderbouwing en de bijdrage die ze leveren aan NU.nl. De reacties worden niet geselecteerd op politieke kleur - we proberen echter wel een gebalanceerde selectie te maken.

De bovenstaande reacties zijn weergegeven zoals ze geplaatst zijn door de gebruikers. De redactie van NU.nl is niet verantwoordelijk voor eventuele taalfouten.