Juist tijdens een crisissituatie komen mensen tot creativiteit en nieuwe inzichten. Positief is dat managers en medewerkers nu tot inzichten komen dat reizen niet altijd nodig is, dat het zichtbaar aanwezig zijn op kantoor niet altijd nodig is, dat ze er ook op kunnen vertrouwen dat mensen, wanneer ze niet fysiek zichtbaar zijn, ze ook gewoon hun werk doen. En dat het kantoor misschien meer een ontmoetingsplek moet worden. Onnodig autogebruik met bijbehorende uitstoot, files etc. wordt hierdoor verminderd. Kantoren zijn minder nodig. Beschikbare werktijd wordt effectiever ingezet. Er ontstaat meer quality time. De vraag die blijft is; vervallen we straks ondanks alle goede bedoelingen weer terug in oud gedrag of gaan deze inzichten een blijvend positief effect op de samenleving hebben?

Op werkvlak merk ik verschil. De 1e 2 maanden heb ik wel als vervelend ervaren aangezien ik in een soort "sleur" belandde; van je bed naar de computerkamer en na 17.00 uur van die kamer direct naar beneden om te koken. Alle dagen waren hetzelfde. Maar na de 3e maand ben ik het juist als positief gaan zien; niet meer die reistijd hebben naar kantoor. Niet steeds te hoeven rennen en vliegen. Maar dit ervaar ik zo met mijn huidige baan. Voorheen heb ik in de paramedische tak van de zorg gewerkt als logopedist en als ik mijn oud-collega's hoor hoe zij hebben moeten tobben om het thuis werken tot een succes laten zijn (lees, cliënten therapie geven middels een scherm i.p.v. direct contact) en dat er veel cliënten (en in die wereld dus ook inkomsten) zijn weggevallen, is het allemaal ook erg afhankelijk van waar/hoe je werkt. Ik had dan bijvoorbeeld totaal niet gelukkig geweest. Dus ook op andere vlakken dan werk, kan ik me voorstellen dat het in ieder scenario voor een ieder weer anders is.