De plek waar het succes voor de zanger exact dertig jaar geleden begon.

Het is alweer een hele tijd geleden dat Boeijen voet zette in het Nijmeegse poppodium. “Ik was er laatst met mijn assistent”, vertelt de zanger over de aanloop naar de cd-presentatie.

“Ik vroeg aan een medewerker sinds wanneer het podium aan de andere kant van de zaal ligt. Blijkbaar was dat al zo sinds 1985. Zo lang ben ik er niet meer geweest!”

“In Doornroosje hadden we onze eerste successen”, vertelt Boeijen over de popzaal. “We gingen er zelf vaak naar bands kijken en blowen. We oefenden daar ook, dus toen ze ons vroegen om er op te treden was dat iets moois. Daarvoor traden we voornamelijk op in kroegen.”

Eind jaren ’80 keerde Frank Boeijen de poppodia langzamerhand de rug toe. Hij vond zijn publiek vanaf dat moment voornamelijk terug in theaterzalen.

Voor Nederlandse popgroepen was dat op dat moment vrij ongebruikelijk. “Misschien dat we deuren voor andere bands geopend hebben”, vraagt Boeijen zich af. “Dat weet ik niet. Het kwam toen nog niet zo vaak voor als nu.”

Zingen in het Nederlands was eveneens erg ongebruikelijk voor popgroepen aan het einde van de jaren ’70. “Men deed dat niet”, stelt de Nijmeegse zanger. “Daar rustte een soort taboe op. Terwijl het voor zich spreekt dat je in je eigen taal zingt.”

“Ik was een tijdje getrouwd met een Engelse vrouw. In die tijd schreef ik wel Engelse teksten, omdat ik toen thuis alleen maar Engels sprak. Die vertaalde ik daarna naar het Nederlands. Dat leverde interessante teksten op.”

Boeijen haalt de teksten van enkele hits aan. “‘Heb me lief’, bijvoorbeeld”, over De Verzoening. “Dat zegt toch niemand? Of; Zeg Me Dat Het Niet Zo Is. Als er een ongeluk gebeurd is, hoor je dan iemand roepen ‘zeg me dat het niet zo is’?”

“Over Linda [hitsingle uit 1983, red.] ben ik nooit tevreden geweest. Zelfs op het laatste moment in de studio heb ik nog over de tekst getwijfeld.” Hij bladert al lezend het boekje van zijn nieuwe cd door en lacht. “Het leest zich als een kinderboek.”

Het nieuwe album van Frank Boeijen heet Camera. “Ik koos het woord ‘camera’ omdat ik dat een mooi woord vind, heel zakelijk”, legt hij uit over de titel.

“Het heeft niet met een thema te maken. Al legt een camera wel dingen vast en dat wilde ik met deze plaat ook doen; een moment vastleggen.”

Camera is door Boeijen zelf geproduceerd. “De afgelopen jaren heb ik veel met anderen gewerkt; Henk Hofstede, Stef Bos, Henny Vrienten.”

“Ik had nu zin om weer helemaal zelf een plaat te maken met mijn eigen band. We zijn met de hele band de studio ingegaan om de nummers in te spelen en daar koos ik dan de beste ‘take’ uit.”

“Ik heb me een beetje vertild aan As”, zegt Boeijen over zijn vorige volledige soloplaat. “Ik had toen minder energie. Misschien is dat wat ze een midlifecrisis noemen?” Zo vergat Boeijen ook haast zijn vijftigste verjaardag. “Daar gaat Morgen Is Het Dinsdag over [op Camera, red.]. De man in dat liedje ben ik zelf.”

In het nummer De Onderkant Van De Hemel grijpt Boeijen terug naar zijn jeugd. “Ik had een opa uit Brabant en ik verstond nauwelijks wat die man zei.”

”Op een dag waren we buiten naar de sterren aan het kijken. Hij zei toen; ‘Zie je dat? Ze hebben de lichtjes aangelaten in de hemel en er zitten gaten in de vloer’.”

De komende tijd is Frank Boeijen weer volop in de Nederlandse theaters te bewonderen. Naast liedjes van het nieuwe album, ook werk van de Frank Boeijen Groep.

Op Linda hoeven de fans echter niet te rekenen. “Ik hou heel veel van Linda”, glimlacht de zanger. “Zoveel dat ik haar nu met rust laat.”