In de negen jaar dat Douwe Bob een gevestigde naam in de Nederlandse muziekindustrie is (hij brak in 2012 door dankzij zijn deelname aan De Beste Singer-Songwriter van Nederland), is het muzieklandschap flink veranderd. Als artiest kun je dagelijks bijhouden hoeveel je muziek beluisterd wordt.

Douwe Bob laat zich er echter niet meer door leiden. "Ik was enkele jaren geleden veel meer competitief ingesteld dan ik nu ben. Bijvoorbeeld toen ik het Songfestival deed", vertelt de zanger, die in 2016 meedeed en duidelijk kenbaar maakte niet tevreden te zijn met zijn elfde plaats.

"Toen wilde ik echt alleen maar winnen. Nu vind ik het ook vooral prachtig wat ik allemaal mee heb mogen maken. Ik heb het zo naar mijn zin gehad op het Songfestival. Als ze me zouden vragen, zou ik het ook zo nog een keer doen."

De zanger maakt met Born To Win, Born To Lose een onvervalste Americana-plaat. Bang dat dit genre niet mainstream genoeg is in Nederland, is hij niet. "Als je te veel stil gaat staan bij of een genre wel of niet groot en mainstream is, dan is het einde zoek en moet je eigenlijk iets anders gaan doen. Voor wie ben je dan muziek aan het maken?"

"Ik geloof echt dat mensen het horen en voelen wanneer je iets maakt wat uit je hart komt. Ik maak me ook geen illusies met dit album, maar tegelijkertijd: als je kijkt naar Rollercoaster van Danny Vera, het kan wel. Maar ik ga nergens meer van uit. Ik ben al tevreden als ik één iemand blij maak met het album."

Born To Win, Born To Lose staat voor Douwe Bob, die in een jaar tijd zowel zijn vader als zijn beste vriend verloor, voor de kracht die in het accepteren van verlies zit. "Of je het wil of niet, het gebeurt toch wel. Ik noem het positieve onverschilligheid. Ik denk nu: laat maar komen. Wat het leven ook mijn kant op gooit, ik doe het ermee."

De singer-songwriter kwam er pas in de afrondende fase achter dat hij een troostalbum had gemaakt. "Toen iemand dat tegen me zei, snapte ik eerst niet wat diegene bedoelde. Maar bijna elk nummer biedt troost. Het is de rode draad die door het werk heen loopt."

Het nummer Fine Wine schreef hij met twee vrienden voor zijn beste vriend Steven Oprinsen, die toen nog leefde. "Na zijn dood luisterde ik de opname terug en wist ik meteen dat ik het nog eens moest zingen met de emotie van het verlies. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan en dat het een nummer over acceptatie van verlies en dankbaarheid voor onze tijd samen is geworden."

Volgens Douwe Bob zijn de nummers die over het verliezen van dierbaren gaan juist de nummers die het snelst af zijn. "Er zit een soort oerdrift achter, dat moet er gewoon uit." De zanger is ervan overtuigd dat de basis van elk nummer binnen een half uur moet staan. "Als het er dan niet is, moet ik niet trekken aan een dood paard. Op die manier blijf ik het dichtst bij mijn kern en emotie. Het is óf fucking vet, óf het is helemaal niks. Ik moet bij elke zin sterk iets voelen."

In een writer's block gelooft hij niet. "Ik heb weleens iemand horen zeggen dat inspiratie voor amateurs is. Daar kan ik me eigenlijk wel in vinden. Je moet geen slaaf van je inspiratie zijn. Je moet jezelf ertoe zetten te schrijven."

"In het begin voelt schrijven veel romantischer. Dan maak je een lied en voelt dat als je leven. Op een gegeven moment leer je productiever te worden. Niet dat het lopendebandwerk wordt hoor, maar dan schrijf je op een professionelere manier."

Toch mist hij het onbevangene van zijn begindagen zelf nog weleens. "Ik zou nu nooit meer kunnen schrijven zoals ik dat op mijn eerste album deed. Je kan het groei noemen, maar het is niet beter of slechter, gewoon anders. Die onbevangenheid van een jong gastje van negentien, hoe die schrijft, dat vind ik cool. Daarom werk ik ook graag met jonge mensen."

Douwe Bob wil zich niet vastpinnen op een genre voor de toekomst, maar zegt zich nog nooit zo "senang" te hebben gevoeld als bij deze plaat. "Een album is voor mij nog nooit zo natuurlijk en gemakkelijk tot stand gekomen. Als er een album is waarmee ik de grens over kan, dan is het dit. Wat grappig is, want het is eigenlijk het minst commerciële. Ik wil vooral gewoon veel spelen en kleine shows doen en de wereld zien. Als dat met een gitaar kan, dan graag."