Het festivalterrein is verdeeld over drie verschillende podia, waarvan één outdoor, een tweetal skatebanen en een enorme hal waar menige b-boy en b-girl het gedurende de dag tegen elkaar op zal nemen in diverse hiphop-dancebattles.

Het festival kent een diverse line-up, waarin veel ruimte wordt geboden aan jong talent uit binnen- en buitenland. Tevens staan er een aantal oude rotten op het programma die altijd goed zijn voor een feestje. Het programma gaat in de middag van start met relatief nieuwe namen als Isaiah Rashad en Digitzz.

De Puna-stage, gelegen op het buitenterrein, is nog halfleeg als Isaiah Rashad, de nieuwste act op het immens succesvolle Top Dawg Entertainment-label, het podium betreedt. Zijn performance is kaal en ongeïnspireerd, maar toch bederft het de stemming niet.

Het ietwat teleurstellende optreden van Isaiah Rashad wordt snel vergeten wanneer de Nederlandse rapper/dichter Typhoon zijn nieuwste creatie Lobi Da Basi ten gehore brengt. Met behulp van een zevenkoppige band zet hij een warm en energiek optreden neer waar zelfs het slechte weer geen afbreuk aan doet.

"Van de regen naar de zon", verkondigt Typhoon als de hemel eventjes blauw kleurt en het publiek zich lekker laat gaan op een mix van hiphop, jazz, calypso en vele andere invloeden. Hij begint met het heerlijk nonchalante Surfen en vanaf de eerste minuut is duidelijk dat we hier een rasentertainer voor ons hebben staan.

Het hoogtepunt komt wanneer Typhoon het aanstekelijke IJswater inzet. Deze onweerstaanbaar ritmische track klinkt live nog beter dan op de plaat en het publiek gaat dan ook helemaal los. Typhoons passie en liefde voor muziek zijn evident en kunnen rekenen op een oprecht en warm onthaal bij dit festivalpubliek.

Sticks, Jiggy Djé, Winne en Doktor Moon, beter bekend als Great Minds, krijgen het zwaar te verduren wanneer het water plots met bakken uit de hemel valt. Het overvolle buitenterrein begint langzaam leeg te stromen als zij net hun eerste nummer opvoeren. Een klein groep echte die-hards blijft achter in de stortbui.

Er is meer nodig dan een beetje regen om dit uitbundige clubje te ontmoedigen. Deze daad wordt erkend door Great Minds, die vervolgens de interactie opzoeken en de intensiteit opschroeven. De afsluiter Doag wordt opgedragen aan de fans die in de stromende regen zijn blijven staan en er toch een feestje van hebben gemaakt.

De eigenzinnige rapper Danny Brown gaat van nul naar honderd als hij meteen bij het startsein van zijn optreden het gaspedaal indrukt met zijn hit Dip. "Don’t let me get into my zone", schreeuwt hij tegen het publiek. Het stemgeluid van de jonge rapper is uniek en blijkt in een livesetting onverwachts goed tot zijn recht te komen.

Op het buitenterrein staat Chance The Rapper klaar om het publiek op te zwepen. Dit jonge talent heeft net als Typhoon een energieke band bij zich, die een verfijnde live-interpretatie geeft van het veelzijdige album Acid Rap. Chance is vooral heel speels en weet het publiek op magistrale wijze te bespelen met zijn unieke sound.

De afsluitende act bestaat uit hiphopveteranen Method Man en Redman. In een afgeladen koepelhal, waar zich de Canna-stage bevindt, trakteren zij het publiek op een nostalgisch tripje. In razendsnel tempo voeren ze een aaneenschakeling van jaren 90-hits op waar geen weerstand tegen te bieden is.

Het publiek gaat volledig los op klassiekers als Da Rockwilder en Method Man. Later op de avond sluiten Mos Def en Danny Brown zich bij het tweetal aan. De laatste maakt een flinke smak wanneer hij uitglijdt bij een gewaagde stagedive. Ondanks dat is de eerste editie van het sfeervolle Woo Hah! festival in Tilburg meer dan geslaagd.