Met alle relatieperikelen en ruzies aan het einde van de jaren 70 is het verwonderlijk dat de leden van Fleetwood Mac nog de bühne met elkaar willen delen, maar in de Ziggo Dome zit de band vol vuur.

Dat miste de Brits-Amerikaanse band wel een beetje toen een paar jaar geleden de Rotterdamse Ahoy werd aangedaan. Fleetwood Mac deed toen aan het begin van de show meer aan als een eilandengroep in een grote oceaan dan de metaforische solide rotsformatie die het publiek maandagavond in de Ziggo Dome aanschouwt.

Met alle leden uit de geprezen sterformatie, minus Christine McVie, is Fleetwood Mac in optima forma. Al vanaf openingsnummer Second Hand News blijkt het collectief niet louter een stel muzikanten dat omwille van het jubilerende album Rumours (inmiddels 36 jaar oud) het podium deelt, maar een hechte club.

Dat speelplezier was bij drummer, mede-oprichter en medenaamgever Mick Fleetwood weliswaar nog immer aanwezig, maar ook de band tussen zanger/gitarist Lindsey Buckingham en zangeres Stevie Nicks lijkt weer volledig hersteld. Misschien is het oude spreekwoord dan toch waar, dat de tijd alle wonden heelt.

Bescheiden

Het merendeel van de grote Fleetwood Mac-hits zit in de eerste helft van de show. Fans hoeven niet lang te wachten op accuraat gespeelde versies van popklassiekers als Dreams, Rhiannon en een pompeuze uitvoering van Tusk. Van datzelfde album volgen direct daarna Sisters Of The Moon en Sara, het bescheiden hoogtepunt van de avond.

Alhoewel er meerdere momenten tijdens deze show als hoogtepunten bestempeld kunnen worden. De fenomenale akoestische solo-uitvoering van Big Love door Buckingham bijvoorbeeld, waarin de kitscherige jaren 80-productie wordt vervangen door een arrangement dat memoreert aan Bruce Springsteens folkalbum Nebraska.

Nadeel

Het ontroerende Landslide en het betoverende Gold Dust Woman behoren eveneens tot de sterkste momenten, terwijl Go Your Own Way als de grote publieksfavoriet geldt. Het kan als een nadeel worden beschouwd dat de hits al vroeg voorbij komen in de show, maar de spanningsboog blijft desondanks overeind.

Met name Nicks is goed bij stem, de vocalen van Buckingham hebben duidelijk meer geleden. Op slechts een paar momenten kan dat als hinderlijk worden ervaren. De leden van Fleetwood Mac hebben het roemruchte verleden een plek gegeven en de chemie tussen de bandleden is voelbaar tot de achterste rijen van de Ziggo Dome.