Waar de Pink Floyd-man eerder dit jaar in Arnhem het stadion verre van vol kreeg, zit de Arena tot aan de nok toe gevuld. Dit terwijl hij zich met zijn band door het best verkochte dubbelalbum aller tijden heen werkt. De show mag dan weinig verrassingen meer bevatten na al die jaren, overdonderend is het nog steeds.

Het enorme podium alleen al, waar tijdens de show de muur op- en afgebouwd wordt, is een dusdanige lust voor het oog dat een bezoek aan het concert zelfs zonder muziek de moeite waard was geweest. Zeker vlak na het intermezzo, als de muur door een animatie kapot geslagen lijkt te worden, hapt het volle stadion massaal naar adem.

Natuurlijk draait het ook om de muziek en ook die is anno 2013 nog altijd onovertroffen. Waters blijkt zeker tijdens de meer introverte stukken niet meer de zanger die hij ooit was, maar zijn uithalen gaan nog altijd door merg en been en bewijzen dat hij nog lang niet aan zijn pensioen toe is.

Ook de rest van de band, met glansrollen voor gitarist Dave Kilminster en zanger Robbie Wyckoff (die de partijen van David Gilmour voor zijn rekening neemt) speelt buitengewoon goed. Niet voor niets is het in de Arena muisstil na een overdonderende uitvoering van Stop. Ook Hey You, dat vlak na het intermezzo volgt, heeft een soortgelijk effect.

Sowieso is die vertolking een bijzondere belevenis, aangezien het vanaf een volledig opgebouwde muur gespeeld wordt. Waar het normaal tijdens shows nog maar de vraag is wat er live gespeeld wordt in het volle zicht, voelt iedereen vanavond in de zaal dat elke noot echt en puur is. Ook al gebeurt alles volledig buiten het zicht.

En hoewel de wereld sinds The Wall nogal is veranderd, blijft de boodschap en thematiek meer dan relevant. Van het vliegende opgeblazen varken met de tekst "In The Flesh" tot de religie en kapitalisme lozende vliegtuigen tijdens Goodbye, Blue Sky en het eerbetoon aan Namir Nor Eldeen.

"Bring the boys back home", dat met koeienletters op de muur verschijnt, sluit goed aan bij die nagedachtenis. Eldeen was een prominente fotograaf uit Irak die in 2007 overleed na een luchtaanval. Zeker op de enorme muur, die de gehele breedte van het stadion omvat, komen de beelden extra hard binnen.

Maar op zondagavond blijkt vooral dat Roger Waters nog altijd een show heeft die onovertroffen is en critici die reppen over uitmelken nog gemakkelijk de mond snoert. Als je als Pink Floyd-sympathisant of gewoon muziekliefhebber de kans krijgt om dit spektakel eens mee te maken, is een volmondig ja altijd op zijn plaats.

Dit is namelijk niet alleen qua productie misschien wel de beste show ooit, maar ook muzikaal een uitvoering van een buitencategorie. De grijns waarmee Waters veel uithalen afsluit, laat zien dat hij het zelf ook weet, maar in dit geval is dat niet meer dan terecht. Op zijn 70e staat hij nog steeds bovenaan.