Het voorprogramma gedurende deze Europese tournee is mee overgekomen uit de VS en luistert naar de ietwat kinderlijke naam Beware Of Darkness. Hoe goed deze titel de lading dekt, blijkt al meteen bij opkomst van dit drietal, waarvan de leden zo op het oog nauwelijks de volwassenheid bereikt hebben.

Enkel afgaande op de nogal hoge en iele stem van de zanger/gitarist is het zelfs moeilijk uit te maken of we hier met een jongetje dan wel een meisje te maken hebben, maar vanuit de verte turend naar de ranke vormen opteren we uiteindelijk toch voor het eerste, ondanks al de fijne flexibele danspasjes.

Beweeglijk en energiek is dit prille powertrio sowieso, hetgeen trouwens ook uitstekend past bij de uitbundige rock die men over het publiek uitstort. Dankzij het snarenwerk van de frontjongeman klinkt daar bij vlagen ook wilde noise in door, hoewel men met een cover van The Beatles' Yer Blues bewijst tevens zijn klassiekers te kennen.

Na het zien van deze jonkies kan het niemand ontgaan dat de enigszins gebogen gestalte van Billy Corgan die vervolgens op de planken verschijnt enige aanraking met de tand des tijds gekend heeft. Zijn voorkomen heeft eigenlijk wel iets van een lichtelijk gerafeld doodshoofdaapje met een buikje.

Bij de inzet van het meeslepende Tonight, Tonight lijken de oude tijden echter prompt te herleven, te meer daar de vrouwelijke bassist met het opvallend korte rokje en de tweede gitarist met een beetje fantasie best voor incarnaties van hun respectieve voorgangers gehouden kunnen worden.

Dat hier desalniettemin werkelijk een andere groep staat, blijkt wanneer de band zich naar de toetsen en elektronica wendt voor een bewerking van David Bowies Space Oddity plus wat nummers van de meest recente plaat Oceania. Die zitten steevast heel mooi en ingenieus in elkaar, maar nodigen veelal een stuk minder uit tot spontaan meerocken.

Gaandeweg ontpopt deze aanpak zich tot het recept van de avond. Weliswaar komen er verspreid wat oude publieksfavorieten voorbij (Disarm, Bullet With Butterfly Wings, Today), maar het nieuwe werk domineert de set, die daardoor over het geheel genomen een onverwacht introvert karakter krijgt.

Corgan meldt wel nog even vrolijk dat Siamese Dreams deze dag precies twintig jaar geleden is uitgebracht, doch voelt zich daarna in het geheel niet geroepen speciale aandacht aan dat album te besteden. Zelfs de toegift vangt aan met een akoestisch The Celestials, wederom van Oceania.

Dat levert zo op zijn eigen wijze een intrigerend concert op, dat met zijn soms nogal kabbelende sfeer ergens ook wel overeenkomt met de smorende zomerhitte in de zaal. Toch is het moeilijk om je aan de indruk te onttrekken dat menigeen zich bij dit optreden iets anders had voorgesteld.