Ongeveer een half jaar geleden speelde Radiohead-zanger Thom Yorke nog met zijn eigen band in de veel grotere Ziggo Dome, maar afgaande op het optreden van zondag, verdient zijn zijproject een veel groter publiek dan tijdens de HMH-show, waar het tweede balkon gesloten blijft.

Naast Yorke bestaat de band uit Red Hot Chili Peppers-bassist Flea, producer Nigel Godrich (Radiohead, Paul McCartney) en drummers Joey Waronker (Beck, R.E.M.) en Mauro Refosco (Forro In The Dark). Ze excelleren allemaal, al verdient Flea misschien wel het hardste applaus.

De bassist rent, springt en danst een dikke anderhalf uur over het podium en straalt een plezier uit dat zeldzaam is voor een muzikant die al zoveel heeft meegemaakt. Sowieso geldt dat voor heel Atoms For Peace, aan alles merk je dat hier een band speelt die zijn eigen muziek meer dan te gek vindt.

Een hoofdrol is ook weggelegd voor Flea in Harrowdown Hill, dat al redelijk vroeg in de set voor een van de vele hoogtepunten zorgt. Het vlammende intro op zijn bas in combinatie met  een wild dansende Yorke zorgt direct al voor kippenvel, maar de uiteindelijke climax maakt het geheel helemaal af.

Daar tegenover staan ook eveneens geslaagde introverte momenten, met onder meer een mooie uitvoering van UNKLE's Rabbit in Your Headlights dat grotendeels solo gespeeld wordt door Thom Yorke, die dan, net als tijdens Ingenue, achter de piano kruipt.

Aangezien Atoms For Peace nog niet heel veel muziek heeft uitgebracht, wordt de set naast die cover aangevuld met solowerk van Yorke. Zo komen Feeling Pulled Apart By Horses en Black Swan voorbij. In de vorm van Paperbag Writer staat er zelfs een Radiohead-nummer op de setlist, maar vooral het eigen materiaal overtuigt.

Live blijkt namelijk nog maar eens hoe moeilijk het eigenlijk is wat Atoms For Peace heeft klaargespeeld muzikaal gezien. Experimenteel zijn is een ding, maar het live zo knap over kunnen brengen is een tweede. De opeenstapeling van verschillende instrumenten en geluiden zorgt voor een hypnotiserend geheel.

Niet gek dus dat het doorgaans even duurt voor het applaus ingezet wordt na het einde van de nummers: Atoms For Peace sleurt de bezoekers een roes in, waarvan je pas merkt dat je erin zat, als de show helemaal afgelopen is. Voor de band zelf lijkt precies hetzelfde te gelden.

Thom Yorke juicht zelf het hardst na een mooie vertolking van Unless, blij met Atoms For Peace en blij met het optreden. Het is gezien het drukke schema van alle bandleden maar de vraag of we deze band veel vaker kunnen zien, maar hopelijk krijgt de fan nog veel vaker de kans om Yorke te zien juichen. Veel beter wordt het live niet namelijk.