Bijna geen enkele band stelt teleur op de zonnige eerste dag van Bospop en er is voor ieder wat wils: swingende retrogeluiden bij Eli ‘Paperboy’ Reed en Vintage Trouble, harde gitaren bij Wolfmother en Lenny Kravitz en natuurlijk solowerk van de interessante frontmannen Chris Cornell en Ed Kowalczyk.

De heren van Seether komen uit Pretoria, Zuid-Afrika en zijn vandaag de tweede act op de Mainstage van Bospop. Het geluid van de band is te omschrijven als energieke stadionrock met hier en daar melodieuze rockpassages. Pearl Jam en Alice In Chains zijn de grootste inspiratiebronnen.

Zanger Shaun Morgan is het middelpunt van de band. Zijn schurende, hese stem leent zich perfect voor de heftige rockmuziek van Seether, maar ook voor de rustige nummers weet hij zijn stem moeiteloos aan te passen. Seether speelt strak en verdient eigenlijk een hogere plek op het affiche.

De livereputatie die Beth Hart in grofweg twintig jaar heeft opgebouwd is misschien wel de voornaamste reden dat ze nog steeds zo geliefd is op de festivals. Het repertoire van de veertigjarige zangeres bestaat voornamelijk uit aanstekelijke powerballads, met ruimte voor ruig gitaarwerk of juist sierlijke pianostukjes.

De stembanden van Beth Hart laten het na al die jaren en alle honderden optredens nog steeds niet afweten. Op het podium krijgt de zangeres versterking van Ty Taylor, zanger van Vintage Trouble. Een geslaagde keuze, want samen geven ze Hart’s liedjes nog meer kracht en emotie.

In 2009 bracht Ed Kowalcyk zijn eerste soloplaat Alive uit na het verlaten van Live. De breuk ging gepaard met gemengde gevoelens, maar vandaag laat Kowalcyk daar niets van merken. Vol enthousiasme en plezier blaast hij de liedjes van de populaire rockband nieuw leven in.

Uiteraard komt er ook nieuw en oud solowerk van Kowalcyk voorbij. Zijn zangprestaties zijn helaas niet wat ze ooit waren. Er zijn veel schommelingen in zijn volume en bij hits als I Alone en Dolphins Cry vindt de zanger het gemakkelijker om het publiek aan het woord te laten.

Leren laarzen, wijde pijpen en vintage bloesjes: het zal niemand ontgaan zijn dat Wolfmother altijd de nodige aandacht besteedt aan zijn eigen podiumpresentatie. Een toneelstukje over de jaren zeventig wordt het echter nooit: bij Wolfmother blijft de muziek altijd centraal staan.

Wolfmother gebruikt zowel schreeuwend gitaargeweld als ingetogen, gecontroleerde riffs in zijn spel. Daar wordt live een goede balans in gevonden, waardoor de show geen moment saai of eentonig wordt. Met Joker And The Thief sluiten de Australiërs een ijzersterke show af.

Tot het moment dat Chris Cornell de Mainstage betreedt, is het een raadsel wat hij op Bospop van plan is. Als de zanger in zijn eentje op komt, omringd door zes akoestische gitaren, wordt duidelijk dat deze show een unieke vertolking van zijn album Songbook gaat worden.

Cornell verrast met een paar covers (Nick Lowe, Michael Jackson, John Lennon) maar de hoogtepunten zijn toch te vinden in het oude werk van Soundgarden en Audioslave. Cornell speelt puur en eerlijk, met enkel zijn indrukwekkende stem en akoestisch gitaargetokkel.

Lenny Kravitz sluit de eerste dag van Bospop af en laat alle voorgaande bands al bij het eerste nummer ver achter zich. Het niveau van deze superster is haast niet te vergelijken met de rest. Met een grote bezetting, waarbij de beste muzikanten zijn geselecteerd, worden alle hits gespeeld.

Na It Ain’t Over Till It’s Over, American Woman en Always On The Run bouwt Kravitz in het midden van de set een onverwachts instrumentaal gedeelte in. Alle muzikanten krijgen hun momentje in de spotlight en Kravitz zelf zweept het publiek op tot applaudisseren.

De anderhalf uur die Kravitz van Bospop heeft gekregen vliegt voorbij en ook de zanger zelf schrikt als hij plots nog maar twintig minuten heeft. Zonder twijfel worden Fly Away en Are You Gonna Go My Way aangebroken. Hitmachine Kravitz bewijst zich als de perfecte afsluiter voor Bospop.