FortaRock 2012 had het allemaal in huis – en Slayer natuurlijk. Dat dit een dag van contrasten is, blijkt al uit de eerste twee bands die vandaag aantreden: het snoeiharde Benighted wordt direct afgelost door de melancholische sfeermakers van Sólstafir. Het vergt wat mentaal schakelwerk van de bezoeker, maar het levert ook veel moois op.

Wat is er immers geslaagder dan eerst in de tent murw te worden gebeukt door de lompe death-metal van Asphyx (de band die deze dag de Nederlandse eer mag verdedigen) om vervolgens in het volle licht te genieten van de extatische meligheid van Devin Townsend? Zelfs brulboei Martin van Drunen zegt er geen nee tegen.

Erg speciaal is het concert van Nasum, het Zweedse grindcorecombo dat na het tragische verlies van zijn frontman bij de tsunami in Azië nu eindelijk gelegenheid krijgt waardig afscheid te nemen van het publiek. Het optreden van Trivium (dat behalve het achtervoegsel niets met die band gemeen heeft) steekt er flauw bij af.

Nee, dan de performance van de haargoden van Steel Panther: die vergroten alle rockcliché’s tenminste zodanig uit dat het werkelijk grappig wordt. Daarbij schrijven ze stiekem heel pakkende nummers. De groep blijkt voor het eerst op Nederlandse bodem, maar gezien de enthousiaste publieksrespons zeker niet voor het laatst.

Anthrax is naast de hoofdact van vandaag de tweede afgevaardigde van het machtige Amerikaanse thrashvierspan. De band speelt het veilig met een set vol oude krakers, waarbij vooral Among The Living ruim aan bod komt. Nodeloos te vermelden dat het er bij het publiek in gaat als koek.

Het Zweedse Meshuggah biedt vervolgens zachtjes gezegd wat minder gemakkelijke kost. De hypertechnische muziek vol tegendraadse ritmes en riffs van deze mannen is nog even compromisloos als ten tijde van Destroy, Erase, Improve en heeft daarbij niets aan urgentie ingeboet. Een van de hoogtepunten van de dag.

De heren van Machine Head bewandelen vandaag evenmin het geijkte pad, in die zin dat ze hun doorbraakalbum Burn My Eyes links laten liggen ten gunste van het nieuwe, meer melodieuze werk. De overtuiging waarmee dat over het voetlicht gebracht wordt, geeft echter niemand reden tot klagen. Goed gedaan.

Uiteindelijk mag Lamb Of God (foto) nog even enthousiast de tent afbreken met een gezonde portie stuiterend modern metaal, alvorens Slayer het hoofdpodium betreedt om de boel vakkundig af te maken. Ditmaal overigens niet met de van ziekte herstellende Jeff Hanneman op gitaar, maar met Gary Holt van Exodus.

Het zal het publiek echter worst wezen. Nadat de band voor de vorm enkele nieuwe nummers heeft gespeeld, wordt het namelijk getrakteerd op een vertrouwde reeks klassiekers die iedere rechtgeaarde metaalfanaat doet watertanden. Met South Of Heaven en Rainin’ Blood achter de kiezen kan iedereen daarna voldaan huiswaarts.