Het was een goed jaar voor The Vaccines uit Londen. Met slechts twaalf nummers op zak – van gemiddeld twee minuten – werd de band door diverse media genomineerd tot beste band van 2011, terwijl het debuutalbum What Did You Expect From The Vaccines? werd uitgeroepen tot een van de beste albums van het jaar.

Vanavond staat de uitverkochte Paradiso vol met ongeduldige fans. Tot enkele uren voor de show blijven de bezoekers zich afvragen of de band dit keer daadwerkelijk komt. Pas als zanger Justin Young op komt, lijkt het publiek rustig daarvan overtuigd.

Nog voor het eerste nummer Blow It Up wordt ingezet, wordt de eerste verrassing van vanavond duidelijk. In plaats van de huidige drummer, die door privéomstandigheden verhinderd is, zit nu Nick Hodgson van Kaiser Chiefs achter de ketels.

Hodgson is een goede drummer, maar had misschien iets langer moeten oefenen op zijn partijen. Zo wordt de single Wreckin’ Bar (Ra Ra Ra) in een veel te hoog tempo gespeeld en lijkt hij het einde van de liedjes maar een beetje te gokken. Maar er zijn meer aandachtspuntjes voor The Vaccines.

Young heeft inmiddels al drie keeloperaties achter de rug en dat laat zo zijn sporen achter. Hij is voorzichtig tijdens het zingen om zijn stem onder controle te houden. Pas in het tweede helft van de set voelt The Vaccines zich comfortabeler. Post Break-Up Sex en If You Wanna worden snel en energiek gespeeld.

Eindelijk is een wederzijdse waardering tussen publiek en band echt voelbaar.
Het rustige Family Friend laat de zaal even op adem komen voor een van de kortste, maar meest doeltreffende toegiften ooit gespeeld: de single Norgaard die slechts anderhalve minuut duurt. Als goedmaker doet de band nog een signeersessie.

The Vaccines kan op alle fronten net iets beter presteren. Bovendien werd geen enkel nieuw nummer gespeeld en duurde de show slechts veertig minuten. Maar het feit dat de band iets had goed te maken, maakte vanavond zo bijzonder. En het is ze vergeven. The Vaccines is een band om van te genieten, niet om boos op te zijn.