De grote broer van Liam leek de strijd tussen de twee met zijn soloplaat al te winnen en krijgt in de Melkweg des te meer het gelijk aan zijn zijde. Het grote verschil tussen Liam en Noel is dat laatstgenoemde zich niet schroomt om de liedjes die hij voor Oasis schreef te spelen. Zo opent hij zijn set met oude nummers, waaronder Mucky Fingers.

Een lied dat overigens niet bijster enthousiast onthaald wordt. De sfeer komt er namelijk pas echt goed in als het solowerk van Gallagher aan de beurt is. Bij Everybody’s On The Run gaan de handen al massaal de lucht in en bij Dream On, een van de prijsnummers van de plaat, schreeuwt de Melkweg voor het eerst uit volle borst mee.

In tegenstelling tot op de plaat van zijn broertje, heeft Noel namelijk wel een partij nieuwe hits geschreven. Naast eerder genoemde liedjes zorgen ook If I Had A Gun..., AKA... What A Life! en The Death Of You And Me voor een uitzinnige zaal.

Net als tijdens de Oasis-concerten in Nederland, bestaat een groot deel van het publiek vanavond uit Britten. Waar een uitverkochte Melkweg tijdens een ‘normaal’ uitverkocht concert al goed vol is, is het vanavond een drukte van jewelste. Eigenlijk is het zelfs een beetje te veel van het goede.

Iedere bezoeker probeert er het beste van te maken, maar het gros houdt zich noodgedwongen bezig met het feit dat er honderden andere mannen azen op een plekje met goed zicht voor het podium. Noel zelf lijkt zich ook niet altijd even goed te realiseren dat er veel mensen zijn vanavond.

Tussen de nummers door dreunt hij bij vlagen hilarische anekdotes op die achterin de zaal absoluut niet verstaanbaar zijn. Tussen neus en lippen door verklaart hij nog even dat hij en zijn band aan de joints hebben gezeten en dat sommige bandleden geen flauw idee hebben waar ze eigenlijk zijn.

Het publiek in de Melkweg zal er echter niet om malen of Noel al dan niet aan de drugs gezeten heeft: als de muziek maar goed is. Dat is gelukkig ook zeker het geval. Geen drukke Liam op het podium deze keer die zijn zang continue harder wil hebben, de mix is van begin af aan perfect.

Het probleem van Gallaghers werkwijze (ook Oasis-nummers spelen) is alleen dat hij er veel meer niet dan wel kan spelen. Zo is het twijfelachtig dat een nummer als Wonderwall, in een zeer matige versie, wel voorbij komt en zijn magnum opus The Masterplan achterwege blijft. Desalniettemin is er één zekerheidje: Don’t Look Back In Anger.

Die wordt dan ook door nagenoeg negentig procent van de bezoekers keihard meegeschreeuwd, met één van de meest memorabele concertmomenten van het jaar als gevolg. Noel Gallagher loopt nog twee optredens achter, maar hij is vooralsnog de grote winnaar in de Oasis-vete.