De zeskoppige formatie wisselt vanavond gretig af tussen oud materiaal van Sun Giant plus het naamloze debuutalbum en werk van het laatste schijfje Helplessness Blues. De muziek wordt bovendien versterkt door abstracte visuals.

Fleet Foxes maakt al na de eerste paar nummers zijn livereputatie meer dan waar: de samenzang van zanger Robin Pecknold en zijn bandleden is loepzuiver, de instrumentale partijen zijn strak en bevatten genoeg dynamiek om niet te vervelen.

Ook Pecknold zelf speelt met dynamiek, bijvoorbeeld bij Your Protector en Ragged Wood. Van verstilde solozang vermengt hij zich moeiteloos met de golf van geluid die zijn bandleden vervolgens tot stand brengen.

Hoewel het publiek zich vanavond goed lijkt te vermaken, lijkt de band zelf minder enthousiast. Pecknold brabbelt korte, onverstaanbare opmerkingen naar het publiek en probeert niet te reageren op kreten uit de zaal.

Wat verder tot enige irritatie kan leiden, is het trage tempo waarin een groot deel van de set wordt gespeeld. Soms lijmt de band twee tot drie liedjes ongemerkt aan elkaar, maar vaker nemen ze rustig de tijd voor het opvolgen van een nummer.

Fleet Foxes sluit af met een sterke toegift. Pecknold zingt in zijn eentje het prachtige nieuwe nummer I Let You en heeft de muisstille zaal in zijn greep. Met Sun It Rises, Blue Ridge Mountains en Helplessness Blues wordt geëindigd.

Op de kwaliteiten van Fleet Foxes valt niets aan te merken en een band die een volle HMH kan stil krijgen verdient natuurlijk alle lof. Maar de sfeer was ongemakkelijk door de grote afstand met het publiek.

Zo blijkt de HMH qua omvang zeker de juiste plek voor Fleet Foxes, maar zeker niet qua sfeer en vorm. Vanavond lijkt Fleet Foxes het touren beu te zijn.