ROTTERDAM – Je hebt popsterren en popiconen, maar Bob Dylan mag met recht een monument genoemd worden. Dylan gaf donderdagavond een concert in Ahoy, Rotterdam, met de voormalige Dire Straits-zanger Mark Knopfler als voorprogramma.

Knopfler had prima in zijn eentje Ahoy kunnen doen volstromen, dus stoer dat de beste man als voorprogramma komt opdraven voor Dylan. Nu is een stempel als ‘goedgekeurd door Bob Dylan’ natuurlijk voor iedere muzikant egostrelend. Knopfler als enkel voorprogramma afdoen zou trouwens knap lullig zijn; hij geeft tenslotte een volwaardig concert.

Toegift uitgezonderd speelt Knopfler uitsluitend solowerk, met name van zijn succesvolle platen The Ragpicker’s Dream en Sailing To Philadelphia. Ook schotelt hij het publiek twee nieuwe nummers voor; Corned Beef City en Privateering. Rootsy, bluesy, folky en misschien nog wel beter dan het hoofdprogramma van de avond.

Het repertoire van Knopfler, met uitzondering van de Dire Straits-cover So Far Away, sluit perfect aan bij wat Dylan voor het publiek in petto heeft. Want hoewel Dylan voldoende materiaal heeft om uit te kiezen, houdt hij het vanavond dichtbij zijn roots. Te beginnen met Leopard-Skin Pill-Box Hat.

Kort

Zijn uitgebreide discografie weerhoudt Dylan er overigens niet van om maar een relatief korte show neer te zetten. Ongeveer de helft hiervan is afkomstig van de albums Highway 61 Revisited (waaronder het titelnummer) en Modern Times. Oud en recent werk door elkaar dus, maar beslist met de nadruk op veelal bekendere albums.

Toch speelt Dylan geen hits. Of in ieder geval geen nummers waar hij zelf hits mee heeft gehad. Klassiekers als A Hard Rain’s A-Gonna Fall, All Along The Watchtower en It Ain’t Me, Babe komen wel voorbij. Gezien de albums waar de overige nummers vandaan komen, staat Dylan hier dus beslist geen obscuur materiaal op te voeren.

Instituut

Je zou bijna kunnen stellen dat de setlist van een concert van Dylan haast belangrijker is dan Dylan zelf. Want die iconische man met zijn malle hoed – waardoor zijn gezicht continu in de schaduw blijft – hoeft zichzelf natuurlijk niet meer te bewijzen. Dylan is een instituut. Punt. Het is bij hem altijd gegaan om het liedje.

Met dat als uitgangspunt kun je alleen maar lof hebben voor de artiest en zijn briljante begeleidingsband. Het enige dat steekt, is die doorleefde stem. Tijdens sommige nummers werkt dat wonderwel, andere nummers worden er onherroepelijk door verminkt. Mais bon, er zijn vele redenen om naar Dylan te gaan kijken en zang staat redelijk onderaan dat lijstje.