“Ik ben nooit bezig geweest met hoe ver ik zou komen in The Voice. De reden dat ik meedeed, was omdat ik met mijn auditie wilde proberen reggae meer op de kaart te zetten. Oudere kijkers kennen natuurlijk Bob Marley. Maar het was mijn kans om bij jongeren een voor hen misschien nieuwe muziekstijl te introduceren.”

“Zelf kwam ik met reggae in aanraking toen ik een jaar of twaalf was. Mijn ouders waren toen net gescheiden. Vrienden van mij draaiden dat soort muziek. Ik hoorde No Woman, No Cry van Bob Marley. Dat greep me aan. Ik ben gaan uitzoeken wat reggae is en waar het voor staat. Wat de levensstijl inhoudt. Die is enorm positief.”

“Positiviteit is voor mij de essentie van reggae. Ik kan wel zingen over politiek of zo, maar waar het mij om gaat, is dat je moet léven. Overal wordt tegenwoordig een probleem van gemaakt. Mensen worden in elkaar geslagen, tot bloedens toe of tot de dood erop volgt; om niets! Met mijn muziek hoop ik mensen een positief gevoel te geven.”

“Reggae is een genre dat nog steeds niet echt leeft. Radio en commerciële tv-programma’s lijken het te boycotten. Ik heb er wel eens een gesprek over gehad met mensen bij de radio. Die zeggen dat software uitzoekt wat het beste is om te draaien. Reggae is dat blijkbaar niet, terwijl veel mensen het leuk vinden om naar te luisteren.”

“Toen ik in de eerste liveshow van The Voice terecht kwam, had ik al meer bereikt dan ik ooit verwachtte. Ik keek nooit verder en op een gegeven moment wilde ik ook niet verder. Ik wilde niet te hoog eindigen, omdat ik mijn eigen ding wilde doen. Ik ben heel blij met hoe het gelopen is.”

“Ik kan mijn muziek maken, maar ook nog gewoon mijn eigen boodschappen doen”, vervolgt hij. “Ik heb nog geen slechte ervaringen gehad met de media. Het is wel raar om te zien dat mensen ineens interesse hebben in andere dingen dan je muziek. Je relatie bijvoorbeeld.”

“Daar wil ik trouwens wel iets over zeggen. In het AD stond dat mijn vriendin Marloes heet, maar ze heet Malou!”, lacht de zanger. “Voordat ik op tv kwam, was ik al bezig met het schrijven van nummers. Een deel ervan was ook al opgenomen. Ik heb nu een platencontract. Ondanks de verhalen die je daar soms over hoort, hoef ik weinig concessies te doen.”

Sinds zijn auditie staat Keylard bekend als ‘de zingende verpleger’. “Vier jaar geleden werd ik afgekeurd voor de landmacht. Ik wist niet wat ik wilde doen. Via mijn moeder, die in de verpleging zit, kwam ik met de zorg in aanraking. Ik las iets over gipsverbandmeester en ik wist meteen: dat is het!”

“Muziek en mijn werk in de zorg is een geweldige combinatie. Mensen vragen vaak of ik nog steeds niet van de muziek kan leven, maar dat is het niet. Ik zou niet graag één ding doen. Muziek is waar mijn hart ligt, maar ik ben bang dat ik in een isolement raak als ik alleen met muziek bezig ben. Als ik nu optreed, is dat speciaal. Ik wil dat het speciaal blijft.”