“We hebben een tijd lang in de comfortzone gezeten. Alles liep op rolletjes. We vierden ons vijftienjarig bestaan in Carré. Tijdens dat feestje realiseerde ik me: als we zo doorgaan, gaan de scherpe kantjes eraf. Als álles goed gaat, dan weet je dat het fout zit. Dat gevoel had ik echt.”

“Er waren al wat nummers klaar voor de nieuwe plaat. De deadlines lagen in principe vast. We zijn toen opnieuw begonnen. We hebben alles weggegooid dat we hadden. Je staat weer helemaal op nul. Dat is balen, maar ik wilde in het nu staan en schrijven over wat me op dat moment bezig hield.”

“Er kwam niets”, vervolgt hij. “Op een recalcitrante manier beviel dat me wel, maar het is ook even schrikken. Terwijl ik al veel met Sandro Assorgia geschreven had, kwam Dave Rensmaag, onze andere gitarist, ook ineens met ideeën. Zijn ideeën waren voor mij de vonk die het vuur weer liet branden.”

“Ik kon niet stoppen met schrijven. Ik wilde niet meer gaan slapen, omdat ik bang was dat het over zou zijn als ik wakker zou worden. In een week tijd heb ik negentig procent van de plaat geschreven.”

“Ik wilde direct zijn in mijn teksten. Popliedjes van drie minuut tien maken, die je na een keer luisteren begrijpt. Geen bullshit. Nederlandstalige muziek is tegenwoordig een vreemd fenomeen.”

“Aan de ene kant heb je een enorm aanbod van pulp. Aan de andere kant, in het kwalitatief betere genre, hoor ik vaak dingen waarvan ik denk: prachtig, maar waar gaat het nou eigenlijk over?!”

“Iemand vertelde me laatst dat er een nieuwe generatie singer-songwriters aankomt. Jongens en meisjes van een jaar of achttien met een gitaar, die prachtige liedjes maken, maar dan eindelijk weer eens in het Nederlands. Dat juich ik toe. Dat er niet alleen maar hoempapa wordt gemaakt, maar ook kwalitatief mooie dingen.”

“In het begin van onze carrière heb ik dramatisch slechte Engelse teksten geschreven. Alle clichés uit dertig jaar popmuziek stonden erin. Ik ben blij dat ik de stap naar Nederlandstalig heb gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat ik me in een andere taal zou kunnen uitdrukken op de manier die ik wil.”

De band liet zich voor Leef! inspireren door de mindere periodes in het leven. “Daar ontkomt niemand aan. Ook een muzikant niet. Een paar jaar terug verloren we in korte tijd een aantal mensen. Dat zijn dingen die je moet verwerken. ”

“Met dit album wilden we verfrissend uit de hoek komen. Dat is gelukt. Natuurlijk klinkt het nog steeds als Van Dik Hout. Daar ontkom je niet aan. Van Dik Hout is altijd dezelfde vijf gasten. We speelden al in deze band voordat we een instrument konden bespelen, bij wijze van spreken.”

Dat de band al zo lang bestaat, is voor Buitenhuis makkelijk te verklaren. “We hebben met Stil In Mij een vliegende start gemaakt. Als je het begin met elkaar overleeft, overleef je de jaren daarna ook wel. We hebben vijftien jaar succes gehad. Platen gemaakt. Optredens gedaan. Het gaat bij ons altijd om muziek. Dan is er geen tijd voor gezeik.”

"We hebben onze dromen voor een groot deel gerealiseerd. Dat is een te gek uitgangspunt. Dat je als muzikant accepteert en waardeert wat je hebt bereikt. Ik sta er nu anders in dan vroeger. Ik vind het geweldig wat we allemaal bereikt hebben. Dat is niet niks. Vroeger ging het in een roes aan me voorbij. Nu heb ik er grip op.”

“Het eerste nummer van de plaat heet Dit Is Het Begin. Het refrein is: ‘Dit is het begin. Het begin waarvan je later zegt: stel je voor dat ik de moed niet had en zweeg’. Als ik later terugkijk op dit moment, hoop ik dat ik denk: dat was het.”