My Chemical Romance werd opgericht in 2001, een week na de aanslagen van 11 september. Het debuutalbum I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love verscheen een jaar later.

Three Cheers For Sweet Revenge, uit 2004, betekende de definitieve doorbraak voor de groep uit Jersey City, New Jersey. Het succes van die plaat werd twee jaar later ruimschoots overtroffen door The Black Parade. Een intensieve tour volgde en werd de band bijna fataal.

“We hadden een pauze nodig, iedereen zat er doorheen”, vertelt gitarist Ray Toro. “Twee jaar onafgebroken toeren brak ons op. We hadden tijd nodig om tot onszelf te komen en onze families en echtgenotes aandacht te geven. Het leven trok aan ons voorbij zonder dat we de kans hadden om het te ervaren.”

Dat My Chemical Romance zich die pauze veroorloofd heeft, is niet alleen goed geweest voor de band, maar ook voor de fans. Toro: “Als je op het podium staat, wil je je 100 procent geven. Dat was soms lastig omdat we onze liedjes al zó vaak gespeeld hadden. In het begin klonken de nummers nog zoals ze op het album klinken, maar naarmate de tijd vorderde pasten we dat aan. Op een gegeven moment waren de mogelijkheden op, het spelen werd saai.”

Omdat de bandleden zo lang wachtten met het nemen van een pauze tijdens de twee drukste jaren van hun leven, heeft de aanloopperiode naar Danger Days: The True Lives Of The Fabulous Killjoys ook langer geduurd.

Tegenwoordig biedt het tourschema meer ruimte om tijd door te brengen met familie en vrienden. “Ons managementteam weet hoe belangrijk vrije tijd is, vooral voor Gerard [Way, zanger] en Frank [Iero, gitarist]: Frank heeft een tweeling, Gerard een dochter van anderhalf. Het kan niet zo zijn dat een man zijn opgroeiende kinderen nooit ziet.”

“Slim toeren”, dat is wat My Chemical Romance anno 2010 doet. “Je kunt dezelfde hoeveelheid shows doen,” aldus Toro, “en er toch voor zorgen dat je gezond blijft en je rust pakt.Dat deden we voorheen niet: de ene tour liep letterlijk in de volgende over. Een geweldige ervaring, maar het eiste zijn tol.

Fysiek maar vooral mentaal: je voelt je ontheemd en begint dat de band een beetje kwalijk te nemen.”