Want zingen, dat doet de Britse zanger al zolang als hij zich kan herinneren. “Mijn moeder droeg me de hele dag bij zich, in een doek gewikkeld tegen haar borst."

"Zodra er een uptempo liedje op de radio kwam begon ik te bewegen. Zingen is voor mij net zo natuurlijk als ademhalen, het is iets wat ik moet doen. Ik kon zingen voordat ik kon lopen.”

Op zijn nieuwste plaat, Praise & Blame, covert Jones veelal onbekende roots- en gospelnummers. Veel critici trekken een vergelijking met Johnny Cash, die op zijn laatste albums in datzelfde genre dook.

Jones is het daar niet helemaal mee eens. “Het is dezelfde soort muziek, maar bij Cash kon je horen dat hij aan het einde van zijn leven was. Hij stond al met één been in het graf. Dat heeft een collectie prachtige nummers opgeleverd, maar ik hoop toch dat die van mij iets energieker zijn.”

Jones heeft Praise & Blame in ieder geval niet gemaakt om zijn imago op de valreep nog even op te poetsen. “Die illusie heb ik al lang opgegeven, ik zal vooral herinnerd worden als de Las Vegas showman, en een womanizer”, grijnst hij.

“Maar ik geloof wel dat de liedjes die ik nu zing langer houdbaar blijven. Sex Bomb en It’s Not Unusual klinken nu al vrij gedateerd, laat staan over dertig jaar. Nummers als What Good Am I? en Run On zijn een stuk tijdlozer.”

Het beeld dat van een Tom Jones optreden bestaat is dat van een regen aan ondergoed en trossen in katzwijm gevallen vrouwen. Dat wil de zanger graag rechtzetten. “Ik denk dat de laatste tien jaar de opkomst man/vrouw bijna gelijk is. Vrouwen komen niet meer om weg te zwijmelen, dat is er wel af. Mensen komen tegenwoordig gelukkig vooral om me te horen zingen.”

Vrouwen die met ondergoed gooien zit hij ook niet bepaald meer op te wachten. “In het begin was het leuk, die eerste jaren. Toen trokken vrouwen hun slipjes voor mijn ogen, hup, zo uit. Dat was te gek, ik wist niet wat me overkwam!"

"Later namen ze het gewassen en gestreken mee in plastic zakjes, toen werd het iets wat er bij hoorde, en was het niet zo leuk meer. Je staat toch ook een beetje voor paal, als er een berg ondergoed naar je hoofd geslingerd wordt.”

Jones staat al bijna vijftig jaar op het podium, maar piekert er nog niet over om te stoppen. Al heeft hij wel een paar opvolgers op het oog. “Alicia Keys, zij kan heel ver komen als ze volhoudt. John Legend is goed bezig, en Paolo Nutini is erg muzikaal, die vind ik heel sterk."

Bij de suggestie Robbie Williams kijkt hij bedenkelijk. “Robbie houdt niet genoeg van zingen. Voor hem is het werk, geen passie. Hij vroeg ooit aan me hoe ik het volhield, waarop ik antwoordde ‘ik kan niet anders, ik vind zingen het mooiste dat er is’. Toen zei hij ‘Nou, ik vind het leuk, maar niet zó leuk’.”

Fans van Praise & Blame hoeven niet lang op een opvolger te wachten, want daar is Jones al aan bezig. “We zijn nu geschikte nummers aan het uitzoeken, ik hoop dat er in het eerste kwartaal van 2011 een tweede rootsplaat van me in de winkel ligt.”

“Mijn producer, Ethan Johns, zei vorige week dat de nieuwe plaat ‘een tandje hoger’ moet. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat hij daar precies mee bedoelt. Wellicht wordt het wat meer uptempo, of worden de liedjes wat meer rock, of worden het gewoon meer nummers. Ik sta in elk geval te popelen om de studio weer in te gaan.”