Zelf was Eickhof niet aanwezig bij het Damprotest, aangezien hij niet wist of dat kon vanuit zijn positie. "En dus heb ik me laf voor mezelf verscholen achter een privéafspraak die ik best had kunnen verschuiven."

Toen de coördinator bij de NOS aan Eickhof vroeg of hij verslag wilde doen van het Damprotest, liet hij weten dat hij bang was om zijn objectiviteit te verliezen. "Als je iemand anders kunt vinden, is dat misschien beter", zei hij.

Het feit dat Eickhof zelf een donkere huidskleur heeft, maakt dat hij dit soort onderwerpen liever uit de weg gaat. "Ik weet normaal gesproken precies waar de grens ligt", legt de verslaggever uit. "Want ik zoek die grens in mijn werk soms op. Ik probeer het maximale te zeggen zonder mijn objectiviteit te verliezen. Bij dit onderwerp was ik bang dat ik de grens niet meer zou zien."

"Mijn sympathie ligt in conflictsituaties rond etniciteit altijd bij gekleurd en zwart", legt Eickhof uit. "Omdat racisme mij persoonlijk raakt, en ik daar niet overheen kan en wil stappen. Daarom probeer ik me bij zulke kwesties als journalist afzijdig te houden."

In zijn jeugd heeft Eickhof zelf ook veel met racisme te maken gehad, vertelt hij in het interview. "Elke dag, op weg van school naar huis, liep er een groep van vijf tot twintig kinderen aan de overkant van de straat met me mee. 'Bruine boon', 'nikker', 'zwarte', riepen ze, behalve in november en december, dan riepen ze 'Zwarte Piet'. Ze bekogelden me met kiezelstenen en aardkluiten."

Toch praat Eickhof zelf niet graag over zijn ervaringen met racisme. "Met zwarten niet, omdat die de lijstjes toch al kennen. Met blanken niet, omdat die het dikwijls beoordelen als gezeur, slachtofferschap, overgevoeligheid."

Hoewel Eickhof blij is met de aandacht voor racisme, heeft hij weinig met de extremen in het debat en houdt hij niet van polarisatie. Zo zegt hij weinig te hebben met "schreeuwende kletskousen", waarbij hij onder anderen Akwasi als voorbeeld noemt.

Eickhof werkt sinds 1992 als verslaggever bij het NOS Journaal.