"Je bekken krijgt een oplawaai door een zwangerschap en bevalling, dus ik wist dat het normaal was dat ik hiervan moest herstellen. Ik kende de grapjes: de eerste weken dragen moeder en baby allebei een luier. Ik had alleen nooit verwacht dat ik een jaar na de bevalling nog steeds dagelijks in mijn broek zou plassen", vertelt Loïs (achternaam bekend bij redactie), moeder van een zoontje van dertien maanden.

"Mijn urineverlies beheerst mijn leven. Ik ben gestopt met sporten, ik ga nauwelijks op stap, het beïnvloedt mijn seksleven, relatie én mijn zelfbeeld. Ik voel me totaal niet vrouwelijk meer."

"Urine-incontinentie, simpelweg je plas niet kunnen ophouden, heeft een grote mentale impact op een vrouw", zegt Tilda Klumpenaar. Ze is postpartumtherapeut in haar eigen praktijk Frou Frou Begeleiding.

"Hoewel urineverlies, in meer of mindere mate, naar schatting bij een op de drie vrouwen voorkomt, hebben heel veel vrouwen het idee dat zij de enigen zijn. Puur omdat het een taboeonderwerp is waar nog steeds heel weinig over wordt gepraat."

Veel moeders die kampen met urineverlies gaan gebukt onder schaamte. Vaak weet zelfs de partner er niet vanaf, zegt de therapeut. Dat gold een lange tijd ook voor Loïs.

"Ik vond het zo gênant en oncharmant", zegt Loïs. "Ik wilde het niet met hem delen. Ik wilde dat hij nog steeds naar me kon kijken als een sexy vrouw."

Volgens Klumpenaar kan urine-incontinentie veel impact hebben op het zelfbeeld van de vrouwen. Dat heeft dan ook een negatieve invloed op hun seksleven. "Vaak zeggen ze: hoe kan ik me nog sexy voelen als ik in mijn broek plas? Ik hoor ook van vrouwen dat ze bang zijn urine te verliezen tijdens de seks. Daarom besluiten ze helemaal geen seks meer te hebben. Als jouw partner niet weet wat de reden daarvan is, kan je relatie hierdoor in een neerwaartse spiraal terechtkomen."

Loïs besloot uiteindelijk haar partner te vertellen wat haar dwarszat en wat de reden was waarom ze minder vaak met hem wilden vrijen.

"Hij stelde me direct gerust én hielp me op zoek te gaan naar een goede bekkenbodemfysiotherapeut. Daarnaast zei hij heel praktisch: 'Als we allebei zin in seks hebben, leggen we toch een handdoek eronder?' Daar had ik zelf niet over nagedacht. Het luchtte mij enorm op toen het bespreekbaar werd. Voor hem verklaarde het ook heel veel."

In Klumpenaars praktijk delen vrouwen vaak hun problemen met urineverlies. "Vaak denk ik eerst met ze mee over de lichamelijke behandelmogelijkheden, zoals bekkenbodemfysiotherapie. Daarna richt ik me op het mentale aspect."

"Erover praten, zoals Loïs uiteindelijk heeft gedaan, is mijn belangrijkste advies. Vertel je partner wat er aan de hand is, deel het met vriendinnen die je vertrouwt of maak een afspraak bij de huisarts. Op die manier kom je erachter dat het veel normaler is dan je nu misschien denkt en dat er allerlei oplossingen zijn."

De therapeute erkent dat het een proces is waar je doorheen moet. "Zelfs al ben je onder behandeling en worden de klachten minder, dan kan urine-incontinentie nog steeds impact hebben op je mentale welzijn. Wat ik vrouwen mee wil geven is dit: jouw eigenwaarde wordt niet bepaald door je incontinentie. Net zoals jouw geschiktheid als moeder niet wordt bepaald door bepaalde gedachten of gevoelens die jij kunt hebben. Je bent meer dan dat."