Een heerlijke en pittige puber. Zo omschrijft Rebecca haar dochter Berber, die in 2014 aan de gevolgen van botkanker overleed. Ze is anderhalf jaar ziek geweest.

"Berber was een heel makkelijk en onbevangen kind. Ze zat goed in haar vel, sportte veel, haalde goede cijfers. Na de basisschool ging ze naar het gymnasium. Vanaf het tweede jaar veranderde er iets aan Berber", vertelt haar moeder.

Haar schoolresultaten werden minder, ze werd opstandiger en ze kreeg last van haar lies. "Omdat ze veel sportte, gingen we uit van een liesblessure. De fysiotherapeut dacht daar ook aan en verwachtte dat Berber met de juiste oefeningen weer helemaal fit zou worden. Alleen gebeurde dat niet."

Berber bleef last houden van haar lies en ze was opvallend slank. Op een wat lager ijzergehalte na kon de kinderarts niks vinden. Haar advies was daarom om door te gaan met de fysio-oefeningen, gezond te eten en ijzertabletten te nemen. Na een paar weken wilde ze Berber nog een keer zien.

Ondertussen vermagerde Berber flink. De kinderarts besloot verder onderzoek te doen door middel van een totale botscan.

"Na een dag wachten kregen we de uitslag. Het bleek dat Berber het Ewing-sarcoom had, oftewel een kwaadaardige tumor in haar bekkengebied die was uitgezaaid. De tumor drukte tegen haar lies en maag, vandaar die 'blessure' en de gewichtsafname. Ze had bijna geen honger en at heel weinig."

In shock hoorden Rebecca, haar partner Alex (61) en Berber het aan. Ook haar biologische vader, met wie Rebecca goed contact had, werd ingelicht.

"Opeens ging alles heel snel. Er werd een behandelplan opgesteld voor een jaar, wat inhield dat Berber eerst zes heel zware chemokuren kreeg en daarna bestralingen. De hoop was dat dit de tumor en uitzaaiingen zou verslaan en ik hield me daaraan vast."

Dapper doorstond Berber alle chemokuren. "Ons leven stond volledig in het teken van het ziekenhuis, maar Berber onderging alles zonder te klagen. Hoe zwaar het ook was, ze knapte altijd op en ging naar school als ze zich goed voelde. Voor haar was dit heel belangrijk. Ze wilde bij haar vriendje Jesse en haar vriendinnen zijn, en alles moest zo normaal mogelijk blijven. Ik bracht en haalde haar naar en van school, maar mocht haar niet te veel pamperen."

Toen de behandelingen leken aan te slaan, werd er een jaar later een nieuwe tumor gesignaleerd.

"Dat was de genadeklap. Omdat het zo agressief was, konden de artsen niks meer voor haar doen. Plotseling werd er gesproken over levensverlengende behandelingen. Niemand kon zeggen hoelang ze nog had. Berber sloeg dicht en wilde alleen maar bij Jesse zijn. Hoe moeilijk dat ook was, ik liet de regie aan haar over. Haar leven ging eindigen, dus ik moest voorrang geven aan de dingen die zíj belangrijk vond en graag wilde doen."

Na een mooie reis met het gezin naar de Amerikaanse staat Florida in februari 2014 overleed Berber op 20 maart. "Het gebeurde thuis in haar eigen kamer, in de armen van haar vader. Een week later kreeg ze een prachtige begrafenis met een witte kist, meer dan honderd genodigden en hamburgers na afloop. Precies zoals ze het graag wilde."

"Over de dood sprak ze liever niet, maar over haar afscheid wel. Dat moest perfect zijn. Verder leefde ze heel erg in het nu. Lekker afspreken met haar vriendinnen en Jesse, daar genoot ze van."

Inmiddels is het bijna negen jaar geleden dat Berber overleed. "Daarna heb ik erg moeten zoeken naar mijn nieuwe rol in het leven. Ik was Berbers moeder, maar ik hoefde niet meer voor haar te zorgen. Ze was mijn enige kind. Naast haar heb ik nog wel een bonuszoon, maar hij studeerde al in die tijd en woonde op kamers. Daarom heb ik me lang afgevraagd wie ik nou was zonder Berber."

"Nu werk ik, naast mijn baan in de sales, als gastvrouw bij een centrum voor mensen met kanker. Ook help ik sinds kort als overledenenverzorger. Allebei mooi werk, omdat ik weet hoeveel dit kan betekenen voor familieleden en nabestaanden. Tijdens haar tijd in het ziekenhuis zei ze vaak dat ik later ook iets voor anderen moest gaan doen. Dit doe ik dus vooral uit haar naam. Berber blijft voor mij altijd zestien, maar ik leef mijn leven bewust voor ons beiden."