Amber was 36 weken en 6 dagen zwanger van haar oudste zoon toen ze zwangerschapsvergiftiging bleek te hebben. De gynaecoloog besloot de bevalling de volgende ochtend, op 28 mei 2016, op te wekken. Pas om 1.00 uur in de eerstvolgende nacht bereikte Amber doodmoe de 10 centimeter ontsluiting. Voordat ze mocht persen, werd eerst gekeken hoe haar baby lag.

"Tijdens de laatste controle werd Jayden op ruim 4 kilo geschat. De gynaecoloog zag dat hij goed was ingedaald. Eindelijk mocht ik persen."

Daarna volgde een zeer heftige uitdrijving. "Met behulp van een vacuümpomp kwam het hoofdje van Jayden. De gynaecoloog en verloskundige moedigden me aan om nog een paar keer te persen, maar wat ik ook deed, het lukte niet om Jayden helemaal geboren te laten worden. Zijn schouders zaten vast. Hierdoor werd ik in de meest onmenselijke posities gezet. Op mijn hurken, op handen en knieën…"

"Ik perste en perste, maar er gebeurde niks. In paniek schreeuwde ik dat het misging. 'Hij gaat dood', riep ik. Mijn man Martijn zag het met lede ogen aan. Omdat er steeds meer personeel de kamer in kwam, werd hij door een verpleegkundige in een stoel gedrukt."

Uiteindelijk werd Ambers zoontje twaalf tot vijftien minuten later helemaal geboren. "Hoelang het precies heeft geduurd, weet ik niet. Ik zat in mijn eigen wereld en kreeg er weinig van mee toen ik werd ingeknipt en uitscheurde. Daarna werd Jayden direct in een zijkamertje gereanimeerd."

Net op het moment dat de artsen de reanimatie van Jayden wilden staken, kreeg hij weer een hartslag. Met spoed werd hij daarna naar een gespecialiseerd ziekenhuis gebracht. Amber kon haar zoontje nog even in de couveuse zien, voordat ze zelf naar de operatiekamer ging. "Mijn placenta kwam niet los, dus die moest operatief verwijderd worden."

Nadat Amber was bijgekomen, werd ook zij een aantal uur later naar het ziekenhuis gebracht waar Jayden lag. "Zijn hartje klopte, maar al zijn organen hadden door de beknelling een grote klap gekregen. Ook in zijn hersenen was veel schade te zien."

Amber en Martijn waren in de dagen daarna continu bij hun zoon. Er volgden veel gesprekken met artsen en op 30 mei kregen ze het nieuws te horen dat ze niets meer voor Jayden konden doen en de beademing gingen stoppen. "Het was aan ons om te bepalen wanneer. Een onmogelijke keuze, maar we gingen voor de volgende ochtend, op 31 mei. In de armen van Martijn is Jayden toen overleden."

Tijdens het regelen van de begrafenis bleek dat Jayden 62 centimeter was. "We wisten dat hij bij zijn geboorte 4.780 gram woog, maar dat hij zo lang was, hadden we niet gedacht. Hij bleek te breed te zijn voor een standaard babykistje."

In een nagesprek vroegen Amber en Martijn aan de twee gynaecologen en verloskundige hoe ze de afwijkende grootte van Jayden hadden kunnen missen. Er waren toch meerdere echo's gemaakt? Het was bekend dat Amber diabetes type 1 heeft. Dit leidt vaak tot grotere baby's, dus Amber werd al extra goed in de gaten gehouden.

"Het enige antwoord dat we kregen, was dat groeiecho's aan het einde van de zwangerschap niet meer betrouwbaar zijn. De marges kunnen erg verschillen, dus ze gingen er niet van uit dat Jayden zo groot was. Bovendien lag hij er vlak voor het persen goed voor. Ze hadden het dus zo weer gedaan."

"Voor mij voelde dat als iets waar ik niets mee kon. Stel dat ze hadden gezegd: sorry, we hebben het niet goed beoordeeld, we hadden een keizersnede moeten doen. Dan hadden we er iets mee gekund. Maar nu bleef ik met nog meer vragen en verdriet zitten."

Hoewel iedereen zei dat Amber er niets aan kon doen, vond ze dat het overlijden van Jayden haar schuld was. "In mijn ogen had mijn lichaam gefaald. Ik was (en ben nog steeds) zijn moeder, dus ik had ergens moeten aanvoelen of weten dat hij niet paste. Ook al werd ik voor het eerst moeder en had ik geen idee hoe een bevalling ging. Ik vertrouwde op de artsen, zelfs toen ik voelde dat het niet goed ging. En daar zal ik me naar Jayden toe altijd schuldig over voelen."

Amber en Martijn kregen na Jayden twee dochters: Fayen (5) en Fenna (2). "Ik was heel bang om hen ook te verliezen. Ze waren allebei grote baby's, maar werden kerngezond geboren via een geplande keizersnede. Net als Jayden hebben ze dezelfde kromme teentjes als ik. Ik kijk er vaak met een glimlach naar, maar denk dan ook: verdomme, hij had er gewoon bij moeten zijn."