Sietske was de negatieve berichten over pleeggezinnen in de media zat en besloot daarom vorig jaar via sociale media een kijkje te geven in haar leven als pleegouder. Samen met Fred en de jongens Daan (15), Noah (15), Gabriël (14), Juliën (14), Jarick (14), Dilano (14), Joëll (11) en Mattan (11) heeft ze inmiddels twintigduizend volgers.

"Ik wil het leven in een groot jongensgezin niet mooier maken dan het is, want we hebben genoeg moeilijke momenten", zegt Sietske. "Maar in ieder kind schuilt iets moois en leuks en dat laat ik graag zien."

Het stel rolde 'per ongeluk' de pleegzorg in, toen ze ruim twintig jaar geleden een buurjongen opvingen. "Een jongen van dertien, die ruzie had met zijn stiefvader. Hij bleef een nachtje slapen en dat werden uiteindelijk zeven maanden. Het was een roerige tijd. Hij was een 'probleemkind' dat van alles deed dat niet mocht."

"Toch werd onze interesse voor pleegzorg gewekt en toen onze kinderen Remon (35) en Nadieh (34) klein waren, zijn we gestart met crisisopvang. We boden kinderen een thuis die aan het wachten waren op een definitieve plek om te wonen."

Sietske denkt niet dat je ervoor kunt leren om pleegouder te zijn. Het zorgen voor pleegkinderen zit in haar bloed en inmiddels weet ze dat ze er goed in is. "Er komen hier kinderen binnen die op dertien scholen hebben gezeten en worden uitgekotst omdat ze te problematisch zouden zijn. Ja, er zijn vaak problemen, maar er is altijd meer dan dat. Ik zie vaak een sprankje hoop in de ogen en het is zo mooi om ze te zien groeien, hoe langzaam dat soms ook gaat."

De jongens hebben allemaal een eigen kamer in de Ommense hoekwoning van het pleeggezin en behandelen elkaar als broers. "Toen we uit eten gingen bij een tapasrestaurant, zei ik tegen ze dat ze zichzelf mooi mochten maken. Toen ze boven bezig waren met aankleden, gel in hun haren en luchtjes opdoen, was ik zo trots. Sommige jongens vonden zichzelf niets waard toen ze hier kwamen. Aan dit soort dingen zie ik hoe goed ze zichzelf ontwikkelen."

Pleegvader Fred speelt een belangrijke rol in het gezin, maar heeft ook nog zijn baan als spuiter. Een bewuste keuze, waar iedereen achter staat.

"Fred heeft kanker gehad en was tijdens zijn zieke periode fulltime thuis. We merkten allebei dat dat niet werkte. Zijn werk is zijn ontspanning. Ik zorg ervoor dat de jongens op school komen en run overdag het huishouden. We zijn een team en doen alles samen: de jongens naar sport en afspraken brengen, koken en eten."

Naast de zorg voor de jongens heeft Sietske ook te maken met de biologische ouders van de kinderen. "Ik doe voor iedere ouder mijn uiterste best, hoe boos ze soms ook zijn. Ik snap die ouders, ik zou zelf ook furieus zijn als mijn kind uit huis wordt geplaatst en bij wildvreemde mensen opgroeit. Die pijn is zo begrijpelijk, maar ik probeer het samen te doen en ze waar mogelijk te betrekken. De bezoekjes van ouders doen we zoveel mogelijk hier thuis."

Ze heeft buren van haar leeftijd die al uit de kinderen zijn en op een elektrische fiets rondtoeren. "Niets mis mee, maar wij zijn blij dat we nog kinderen om ons heen hebben. Ze houden ons jong." Voorlopig blijft dat ook zo. De acht pubers die bij Sietske en Fred wonen, zijn er inmiddels al jaren en mogen blijven tot ze 21 jaar zijn.

Ze kijkt ernaar uit, want ze vindt het echt een leuk stel. "Het heeft veel energie en tijd gekost om een hecht gezin te worden, maar inmiddels gaat iedereen voor elkaar door het vuur."

Een goede pleegouder heeft volgens Sietske succes door geen verwachtingen te hebben. "Verwacht geen blij kind. Verwacht geen netjes opgevoed kind. Verwacht geen dankbare ouders. Als pleegouder moet je er niet van balen als je na drie maanden nog geen afspraken kan maken met het kind. Het heeft bij deze beschadigde kinderen allemaal wat meer tijd nodig. Teleurstellingen over plaatsingen komen helaas vaak door valse verwachtingen."

Ook moet je volgens Sietske wel een beetje "gek" zijn als je pleegouder wil worden. "Je geeft je privacy op en je moet je privéleven op een laag pitje zetten. De vergoeding die je als pleegouder krijgt is voor de onkosten die je per kind maakt, je kunt er niet van leven. Maar besef dat pleegzorg heel mooi is om te doen. Pleegkinderen brengen je naast zorgen ook heel veel plezier, elke dag weer. We zouden de jongens voor geen goud willen missen."