In Nederland voelde Christel zich niet thuis en daarom verhuisde ze in 2008 van Enschede naar Engeland. Ze trouwde met een Britse vrouw en kreeg een zoon, Maxwell (nu 7). Het huwelijk liep op de klippen en ze werd in 2016 via Twitter verliefd op een vrouw in Australië; Kait.

Omdat een latrelatie door de afstand geen optie was, maakte ze de moeilijke keuze haar zoon achter te laten bij haar ex-vrouw om aan de andere kant van de wereld een nieuw leven op te bouwen. Samen met Kait (45) en hulp van een donor kreeg Christel zoon Arlen (2) en baby Lewyn.

Het gezin woont in een klein stadje in de staat Victoria, drie uur rijden vanaf Melbourne. Christel en Kait trouwden in 2019. "We kennen elkaar uit een Twittergroep van mensen die dezelfde televisieserie keken en raakten bevriend. Ze vertelde me dat ze een kinderwens had en in een eindeloos ivf-traject zat. Het voelde zo vertrouwd dat ik haar zelfs grappend mijn eicellen aanbood."

Na maanden appen wordt Christel verliefd. "Omdat de liefde wederzijds was, noemden we het - ook op 15.000 kilometer afstand - een relatie. Bizar, ik had haar nog nooit ontmoet." Christel vliegt naar Melbourne om de liefde te onderzoeken: "De eerste avond was vreemd en zelfs onwennig, maar het voelde al snel goed. Ze zocht me negen weken later op in Engeland en toen kwam de vraag: wat gaan we met onze liefde doen?"

Ze maken de keuze samen een leven te starten in Australië. Voor een verblijfsvisum moet er getrouwd worden, maar het betekent ook dat ze haar zoon Maxwell moet achterlaten bij haar ex-vrouw in Engeland: "Dat deed pijn, maar verder leven zonder Kait was geen optie. Omdat zij slechtziend is en geen auto kan rijden, wilde ze het dorp waar ze is geboren en getogen niet verlaten. Samen een nieuw leven opbouwen in Engeland viel daarom af."

De visumaanvraag voor Australië kost bakken geld, tijd en energie: "Ze willen alles weten: hoe je het financieel samen regelt, hoe vaak je belt, sms't. Het kostte ons duizenden dollars en we hadden regelmatig knallende ruzie. Pas toen alles rond was, wist ik waar we het allemaal voor hadden gedaan."

Als Christel is geëmigreerd, komt de kinderwens van haar vrouw weer ter sprake. Kait heeft jarenlang alleen ivf gedaan en is na veertien pogingen niet zwanger geworden. Christel daarentegen was snel zwanger van haar zoon Maxwell. Daarom gaan ze op zoek naar een donor, in de hoop dat dit weer lukt. Het plan slaagt snel: negen maanden later wordt Arlen (2) geboren en onlangs maakte baby Lewyn het gezin compleet.

Op het Instagram-account van de regenboogfamilie lijkt het leven een roze wolk, met pastelkleurige wasbare luiers, houten speelgoed en twee pláátjes van kinderen, maar wie verder leest merkt hoe eerlijk Christel is over hoe het leven haar soms teleurstelt.

"We willen open zijn over hoe zwaar een zwangerschap of bevalling kan zijn, over lichamelijke ongemakken zoals suikerziekte, de slechtziendheid van mijn vrouw, depressie, en het intense gemis van familie. Ik kan inmiddels goed praten over ons gezin, maar dit heeft me jaren gekost. Natuurlijk mis ik mijn oudste zoon, maar gelukkig spreek ik hem drie keer per week. Hij heeft in Engeland een geweldige moeder en mijn ouders bezoeken hem regelmatig, maar het leven is geen rozengeur en maneschijn."

Ze heeft geen spijt van haar keuze in Australië te gaan wonen: "Kinderen mogen hier meer kind zijn. Het leven is ingericht op veel buiten zijn, je vindt overal speeltuinen en sportvelden. Pas als kinderen zes zijn, beginnen ze met school. Bedrijven zijn meer familiegericht, waardoor het makkelijker is minder uren te gaan werken of onverwacht vrij te nemen; de work-life balance is beter."

Bovendien oordelen Australiërs minder snel, vindt Christel: "Homo zijn, een beperking hebben, they couldn't care less. In Nederland hebben mensen direct hun oordeel klaar over hoe je je leven inricht, dat mis ik niet." Christel werkt parttime in de gehandicaptenzorg, haar vrouw bij de gemeente: "Betaald zwangerschapsverlof heb je hier helaas niet. Mijn vrouw heeft al tien jaar dezelfde baas, dus kon ze het regelen om de komende maanden bij onze baby te zijn. Ik ga weer aan het werk."

Als moeder van drie zonen kan ze nu zeggen dat ze gelukkig is met haar gezin. "Mijn mindset is veranderd. In het begin voelde alles oneerlijk: ik had mijn kind en mijn ouders niet meer bij me. Maar er kwam een moment dat ik dit losliet; heen en weer blijven pendelen tussen Engeland en Australië had me doodongelukkig gemaakt. En ondanks dat ik kinderen heb, maak ik ook keuzes voor mezelf. Hier in Australië zeggen ze: Happy mama, happy child."