"Wanneer je als zwangere of moeder aangeeft dat je liever een kindje van het andere geslacht had gewild, dan worden mensen soms boos of kijken ze je op z'n minst raar aan. Ik kan het wel begrijpen, maar ik heb zelf die gevoelens ook niet echt in de hand. Het verlangen naar een meisje zit nu eenmaal in mijn hart", vertelt Moniek (achternaam bij redactie bekend). Ze is moeder van twee zoons: Twan en Naud.

Teleurgesteld zijn over het geslacht van je kind wordt ook wel gender disappointment genoemd. Het is een emotie die kan leiden tot verdriet, maar ook schaamte. Dat verdriet kan een paar dagen duren, of een schaduw over de zwangerschap of kraamperiode werpen.

Bianca Rozendaal is praktijkondersteuner en de initiatiefnemer van de website genderdisappointment.nl. Ze richtte deze website op toen ze teleurgesteld was over het geslacht van haar derde kind, maar op internet weinig verhalen vond zónder dat er vreselijke reacties bij werden geplaatst. "Er rust nog steeds een groot taboe op gender disappointment en dat wil ik graag doorbreken."

Waar komt dat taboe vandaan? Dat heeft volgens Rozendaal vooral te maken met het feit dat zwanger raken, zwanger zijn en bevallen van een gezonde baby allemaal niet vanzelfsprekend is. "Voor koppels die niets liever willen dan in verwachting raken, kan het pijnlijk zijn als een zwangere haar teleurstelling uitspreekt over het geslacht van de baby . Terwijl er net zo goed ruimte voor die emotie mag zijn."

"Bij de eerste zwangerschap wisten we niet wat we zouden krijgen, al hoopte ik erg op een meisje", vertelt Moniek. "Toen Naud werd geboren was ik blij en opgelucht, maar ook teleurgesteld. Ik zag mezelf als meisjesmoeder, al durfde ik dat toen nog niet uit te spreken."

"Toen ik voor de tweede keer zwanger was, kreeg ik vaak de opmerking dat een broertje voor Naud zo leuk zou zijn. Ik wilde dat helemaal niet horen. Ik schaamde me voor mijn vurige wens voor een meisje. Waarom kon ik niet gewoon blij zijn dat we nog een kindje mogen verwelkomen?"

"We hadden bedacht om ons weer te laten verrassen maar ik was bang dat de ontmoeting met ons kindje een grote teleurstelling zou zijn. Dat wilde ik voorkomen." Bij de echoscopist kwam Moniek erachter dat ze weer in verwachting van een jongen was. "Ik viel stil. Het was nu definitief: ik ben een jongensmama en zal nooit moeder worden van een dochter. In de auto heb ik heel hard gehuild."

De wens voor een specifiek geslacht kan voortkomen uit een bepaald plaatje dat moeders voor ogen hebben. Ze zien zichzelf als 'meisjesmoeder' of dromen van een koningskoppel: een jongen én een meisje.

De wens voor een bepaald geslacht kan ook gebaseerd zijn op wat je als aanstaande moeder zelf gewend bent. Voor een vrouw die met zussen opgroeit is het bijvoorbeeld makkelijker om zichzelf als moeder van een dochter voor te stellen. Had je zelf als vrouw geen goede band met je zus maar wel met je broer, dan kan de wens voor een jongen weer groter zijn.

De omgeving waarin je als aanstaande moeder zelf bent opgegroeid en de manier waarop daar naar het opvoeden van meisjes of jongens werd gekeken, kan ook vormend zijn. Ten slotte kan de wens van familie of vrienden nog een rol spelen. Opa en oma die na zeven kleinzoons vurig hopen op een meisje of een partner die niets liever wil dan een zoon.

Kun je iets doen aan gender disappointment? "Je moet het plaatje dat je voor ogen had loslaten en dat kost tijd", zegt Rozendaal. "Het is een rouwproces waar je doorheen moet. De ene vrouw zet zich na een dag over de verrassing heen, een ander kan hier langer de tijd voor nodig hebben. Het helpt enorm om erover te praten met bijvoorbeeld je verloskundige, de huisarts of een psycholoog."

Het is goed om te beseffen dat teleurgesteld zijn in het geslacht van de baby niet betekent dat je als zwangere of nieuwe moeder teleurgesteld bent in je kindje. Verdriet over wat niet zo is, kan losstaan van de blijdschap over wat je wel hebt gekregen.

"Naarmate de weken verstreken raakte ik gewend aan het idee", deelt moeder Moniek. "Ik heb de uitslag met een paar vriendinnen gedeeld. Om mijn gevoel te uiten, maar ook om alvast te praten over mijn zoon. Toen de geboorte in zicht kwam, wist ik dat ik rust had gevonden en oprecht blij kon zijn met onze tweede zoon Twan. Ik ben trots op mijn mannengezin en geniet van hoe mijn zoons nu al samen lachen en spelen."