Die vraag krijgt orthopedagoog Loes Waanders niet heel vaak. "Waarschijnlijk omdat er nog een beetje taboe rust op het meer aandacht geven aan een bepaald kind. Of het echt erg is en je kind er last van heeft, is verschillend per kind en gezin. Dat ligt aan het karakter van je kind, of het een actieve afwijzing is en hoe vaak het voorkomt."

Is het structureel zo dat een kind door beide ouders minder of weinig aandacht krijgt, dan kan het een probleem worden. Dan kan een kind mogelijk het gevoel krijgen niet geliefd te zijn, of onzeker worden op de lange termijn, aldus Waanders. Zelfs het 'favoriete' kind kan er later last van krijgen, door een schuldgevoel te ontwikkelen.

Maar ook in een gezinssamenstelling die wel gezond is, kan het ene kind soms meer aandacht krijgen van een ouder dan het andere kind. Bijvoorbeeld als de aandacht wordt gecompenseerd door de andere ouder: dan kan er van nature alsnog een balans ontstaan, hoeft een kind niets tekort te komen en is er geen reden tot zorgen, zegt opvoedkundige Tamar de Vos.

Het kan ook gebeuren dat de aandacht die een ouder voor het ene kind heeft afwisselt per activiteit of moment: met het ene kind doe je misschien liever aan hockey, waaraan het andere kind niet meedoet. Met het andere kind kan je dan weer beter samen knutselen. "Als dat van nature rouleert, dan is dat niet erg. Ook als het per leeftijdsfase kort verschilt wie je wat meer aandacht geeft, hoeft het geen probleem te zijn", aldus Waanders.

Omdat kinderen vaak best loyaal zijn aan hun ouders, zullen ze het volgens Waanders niet altijd zelf aangeven als ze voelen dat ze aandacht tekortkomen. Wanneer je dus het gevoel hebt dat jouw partner minder aandacht aan kind X besteedt, wacht dan niet tot het kind dit zelf aangeeft, maar bespreek dit samen met je partner.

Waar het vandaan kan komen dat je partner bewust dan wel onbewust meer met een kind optrekt? Soms heb je gewoon qua interesses en karaktereigenschappen meer met het ene kind: met dat kind voelen ouders vaak de beste klik.

"Je hoeft je dus niet meteen schuldig te voelen. Soms kan het ook te maken hebben met het vaardigheidsniveau van een ouder, waardoor hij of zij niet weet hoe met het kind in een bepaalde fase om te gaan, waardoor de ouder wat afstand neemt", zegt Waanders.

Een kind in bijvoorbeeld de peuterpuberteit of puberteit kan zelf wat opstandig en afstandelijk worden, waardoor je als ouder denkt: laat maar. "Blijf het contact, je liefde en aandacht dan wel aanbieden. Ook al wijst je kind je af, want ook dan heeft een kind liefde en aandacht nodig", zegt De Vos. "In zo'n fase zoeken kinderen opnieuw uit wie ze zijn ten opzichte van hun ouder, dus het is goed om die stabiele, aanwezige ouder te blijven zonder te forceren", voegt Waanders toe.

Wanneer je je partner aanspreekt op zijn aandacht voor het niet-favoriete kind, doe dat dan vanuit observatie, en niet vanuit je interpretatie. De bedoeling hoeft namelijk niet per se slecht te zijn. Vind uit waarom het ene kind meer aandacht krijgt, en geef aan waarom je het belangrijk vindt dat het andere kind ook meer tijd met je partner doorbrengt, adviseert Waanders.

Probeer je partner er ook toe aan te sporen zich te verbinden met jullie kind op basis wat ze wél met elkaar in gemeen hebben, en wat hij wel waardeert in het kind. "Doe dingen samen die jullie oprecht leuk vinden, niet omdat het moet. Vind ook eens uit wat de liefdestaal van je kind is: sommige kinderen voelen zich gewaardeerd door knuffels, andere door complimenten of juist door hulp tijdens het spelen", zegt Waanders.