Eind januari liep een verwarde man de studio van het Journaal binnen. Met een plastic wapen gaan verbazingwekkend veel deuren voor je open.

Door Pieter Derks

En hoewel we allemaal hebben kunnen zien hoe hij werd overmeesterd en afgevoerd, heb ik sindsdien heel vaak getwijfeld of hij zich niet stiekem toch nog ergens met het nieuws zat te bemoeien. Dat we het hele jaar gewoon naar het journaal van Tarik Z. hebben zitten kijken. Het zou heel veel verklaren.

Donald Trump, bijvoorbeeld. Die móet toch haast wel verzonnen zijn, door een heel verwarde man? En als Donald Trump niet verzonnen is, dan toch op z’n minst de peilingen waarin hij aan kop gaat?

Of zou je echt president van Amerika kunnen worden door vrouwen, Mexicanen, moslims, journalisten en, nou ja, eigenlijk al het andere dat ademhaalt, uit te maken voor al het rottigs dat je te binnen schiet? Met rood aangelopen hoofd en priemende oogjes onder een slecht geverfd toupetje?

“Donald Trump, bijvoorbeeld. Die móet toch haast wel verzonnen zijn, door een heel verwarde man?”

Nou past hij op zich wel in de tijdgeest. De verschillen tussen mensen zijn dit jaar weer eerder groter dan kleiner geworden. Het was het jaar van wij tegen hullie.

Of het nou het vrije Westen tegen de barbaren was, of belastingbetalend Europa tegen de Grieken, of heel Nederland tegen de jurk van Trijntje, of Poetin tegen Erdogan, of een mevrouw uit Oranje tegen een dikke BMW - iedereen lijkt zich in 2015 een beetje verder te hebben ingegraven in het putje van zijn eigen gelijk.

Ongeveer zoals Tarik Z. zijn eigen versie van de waarheid maakte, zo doen we dat allemaal een beetje. We zijn de feiten voorbij. We hebben internet! Daar zijn voor élke overtuiging wel bewijs en medestanders te vinden.

En dus is Fred Teeven er nog steeds van overtuigd dat hij het goede deed, Sepp Blatter zeker van zijn onschuld, en denken heel veel Nederlanders dat alle Syriërs verkrachters zijn. Het was nog nooit zo makkelijk om in de war te zijn.

“Iedereen lijkt zich in 2015 een beetje verder te hebben ingegraven in het putje van zijn eigen gelijk”

Want laten we eerlijk zjin: je bent gek als je met een nepwapen bij de NOS naar binnen loopt, maar als je spandoeken maakt met "Een asielzoeker met een volle zak, pakt uw dochter met groot gemak" ben je óók niet helemaal lekker.

Het beeld alleen al: volwassen mannen die in hun vrije avonduurtjes ergens in een garage bij elkaar komen, en dan samen een oud laken bekladden, bij het schijnsel van de zacht flikkerende TL-buis aan het plafond. "Nee, Kees, ik zou 'asielzoekers' iets kleiner schrijven, hebben we meer ruimte voor 'groepsverkrachters'! O en Harry, doe jij 'Voor een SOA naar het COA'? Ga ik even verzinnen wat er rijmt op 'geitenneuker'. Iemand nog een Schultenbrau?" Die jongens hebben sjoemelsoftware in hun hoofd.

Maar dat is het grote genot van deze tijd: je kan ongestoord in je eigen coconnetje blijven zitten terwijl je denkt volop in gesprek te zijn met de buitenwereld.

Soms is dat relatief onschuldig. Neem nou Wesley Sneijder, die de 1-1 maakte tegen Turkije, snel de bal uit de goal pakte, waardoor iedereen dacht: goed zo, vaart erachter, dan kunnen we misschien het EK nog halen – en vervolgens de bal onder z’n shirt stopte en met de duim in zijn mond langs de tribunes begon te rennen. Duidelijk even helemaal vergeten waar hij nou ook al weer mee bezig was.

“Die jongens hebben sjoemelsoftware in hun hoofd”

Maar het leidt natuurlijk ook tot de types van IS. Ook volledig overtuigd van hun eigen gelijk. En het gevaarlijkste is nog dat ze óns daardoor ook weer verder in verwarring brengen.

Wij schieten van de weeromstuit in een heel gevaarlijk tunneltje. Want ik heb zelden zoveel oorlogstaal achter elkaar gehoord als afgelopen jaar.

Na elke aanslag werden de budgetten voor defensie opgekrikt en rolden de stoere teksten uit monden van leiders die heel graag iets wilden dóen. Al blijft de vraag: wat dan precies?

In Groot-Brittannië besloot het parlement na een hevig debat om ook in Syrië te gaan bombarderen – maar er werd geen seconde gepraat over wát er dan gebombardeerd ging worden. Lijkt me wel vrij belangrijk. Het is toch een beetje alsof je zegt: ik ga even pissen bij Mark thuis. Op de WC? Nee, gewoon, ergens bij Mark thuis. Ik zie wel. Misschien de slaapkamer. Misschien de keuken. Maakt eigenlijk niet zo heel veel uit. Ik moet gewoon heel nodig pissen.

“Het is toch een beetje alsof je zegt: ik ga even pissen bij Mark thuis”

Het wordt steeds lastiger om het koppie er een beetje bij te houden. Misschien een mooi voornemen voor 2016: ga op Google eens zoeken naar bewijs van je eigen óngelijk. Om uit het tunneltje te komen. Ik ga het in elk geval eens wat vaker proberen. Want er is eigenlijk maar één zinnetje dat we allemaal zouden moeten onthouden na 2015:

Je suis Tarik.

Pieter Derks (31) is cabaretier en columnist. Voor NU.nl duidt en verwerkt hij maandelijks het vele nieuws van afgelopen tijd. "Zodat we allemaal weer met een fris hoofd de nieuwe maand in kunnen."