De meesten van ons doen het rond hun 65e: de kantoordeur definitief achter ons dichttrekken en met pensioen gaan. In de rubriek Met pensioen vragen we pensionado's naar hun leven ná een betaalde baan: hebben ze er reikhalzend naar uitgekeken of juist niet? Lukt het om rond te komen, en waar gaat al die nieuwe vrije tijd naartoe? Deze week: Frans Sturk die dankzij een ontslagvergoeding eerder kon stoppen.

Wie: Frans Sturk (64)
Met Pensioen: op zijn 64e
Na: 49 jaar werken als lasser

Frans, bouwvakkers komen te weinig aan bod in deze rubriek, vond jij.

"Ja, als het over pensioen gaat, hoor je steeds maar weer de kantoormedewerker, maar niet de metselaar. Nu vind ik helemaal niet dat er een uitzondering op pensioenleeftijd moet komen voor zware beroepen, maar wel dat tot je 67e gewoon te lang is om te werken. We worden steeds ouder, is het argument, maar ik ken er al drie op mijn vorige werk die de 62 niet hebben gehaald. Kanker en een hartaanval. Dat gaat mij niet overkomen, dacht ik, en ik ben dus twee jaar eerder gestopt met werken. Dat kon alleen dankzij mijn ontslagvergoeding en een hele spaarzame vrouw. Ik hoor het Rutte nog zeggen op tv, toen-ie langs een groepje stratenmakers liep: 'Wij zorgen dat jullie op tijd kunnen stoppen.' Dat is is-ie dus ook al vergeten."

Wat deed je voor werk?

"Ik ben lasser, al vanaf mijn vijftiende en dan is het echt wel mooi geweest als je 64 bent. In 2012, tijdens de bouwcrisis, werd ik ontslagen bij BAM. Ik kreeg gelukkig een ontslagvergoeding mee: twee brutojaarsalarissen. Omdat mijn vrouw zo spaarzaam is, hebben we nooit aan dat bedrag gezeten. Ik wilde daarna ook niet aan het WW-potje komen en ben gelijk weer aan het werk gegaan als lasser."

"Dat was zwaar werk, en na twee jaar ben ik daar weggegaan. Ze werkten er liever met Polen. Toen ik er een dagje niet was, hoorde ik van een collega: ze hebben twee Polen op jouw plek gezet. Die zijn goedkoop. Ze zitten met z'n zessen in één huis en verdienen een stuk minder. Het zijn vriendelijke vakmensen, maar ze krijgen een stuk minder betaald. Wij kregen daar overuren uitbetaald, zij niet. Er zijn geen vakmensen, hoor je vaak. Nou, die zijn er wel, maar niemand wil ervoor betalen."

Dus je werd vervangen door goedkope Poolse collega's. En daarna?

"Ik heb een week lang een WW-uitkering ontvangen. De Metaalunie had een omscholingsproject en ik kon daar al snel aan meedoen. Het werk was nog steeds lassen, maar wel een stuk minder zwaar: roestvrij staal, en geen zware constructies meer. Daar had ik ook geluk mee. Ik ben nog van de generatie die een natte krant in z'n oor stopt in plaats van gehoorbescherming."

"De arbo hadden we vroeger niet en niemand had een bril op tijdens het lassen. Ik weet nog dat ik op en scheepswerf bezig was en we met z'n allen met de hand metalen platen moesten aanbrengen. Zo'n zware metalen plaat op je knieën en dan met z'n allen tillen. Daar heb je nu kranen voor. Daarom zeg ik: 67 is voor iedereen te lang. In de bouw verslijt je gewoon."

Hoe is jouw gezondheid?

"Goed. Ik sport, ik rook niet en leef een stuk gezonder dan mijn vader en opa. Ik heb het geluk dat ik de laatste vijf jaar licht werk kon doen en eerder kon stoppen. Mijn vader en opa zijn maar 67 geworden, en dat hangt als een zwaard boven mijn hoofd. Waar ik trouwens ook niet tegen kan: mensen die met de VUT zijn en daarover klagen. Die zijn op hun 53e gestopt. Mijn schoonvader werkte bij Shell, ging met de VUT en heeft daarna dertig jaar lang op de camping gestaan. Ik moet tien jaar langer doorgaan en heb betaald voor die VUT. Mijn kleinzoon is tien jaar, en zo lang heb ik dus extra moeten werken, zei ik laatst nog tegen mijn vrouw."

"Nogmaals: ik heb het zelf niet slecht getroffen met mijn ontslagvergoeding. Ik hoef nu niks meer. Ik mocht nog wat klusjes blijven doen voor mijn oude werkgever, maar ik wist: als die wekker gaat terwijl ik officieel al met pensioen ben, dan krijg ik spijt. Laat opa maar lekker rommelen!"