Dit is de eerste Halo-game die zich in een open spelwereld afspeelt. Voorgaande delen plaatsten de speler in een reeks missies waarin je feitelijk in een vaste volgorde door landschappen, gebouwen en gangen moest knokken.

In Halo Infinite verken je een landschap waarin allerlei missies en verzamelobjecten te vinden zijn. Hoewel er wel een duidelijk hoofdverhaal is met opdrachten die je in een vaste volgorde moet doorlopen, krijgt het spel door het weidse landschap wel veel meer het gevoel van een actie-speeltuin.

Dat was in zekere zin altijd al wat Halo zo leuk maakte. De spellen gaven je obstakels in de vorm van verschillende soorten gewapende monsters en her en der vond je wapens, granaten en andere hulpmiddelen met elk eigen voor- en nadelen. Vervolgens was het aan jou om een manier te vinden om langs al die tegenstand te komen. Dat gevoel van vrijheid komt nu dus nog meer tot zijn recht.

Die vrijheid is vooral voelbaar door de toevoeging van een nieuw hulpmiddel in het arsenaal van hoofdpersoon Master Chief: de grappling hook (enterhaak). Met deze haak aan een touw kun je jezelf bijvoorbeeld snel naar een hoger gelegen verdieping trekken, wapens op afstand grijpen of (en dit is zeer bevredigend) op een vijand schieten. Doe je dat, dan word je met hoge snelheid zelf op die vijand afgeslingerd en kun je hem een flinke opdonder geven.

De grappling hook vergroot je bewegingsvrijheid in het spel enorm. Of je hem nu gebruikt om jezelf snel uit de buurt van vijandig vuur te manoeuvreren of om een vijandelijk voertuig te enteren, het is heel leuk speelgoed waardoor je jezelf een onoverwinnelijke vechtmachine waant. Tenminste, tot je door een ongeziene sluipschutter met een enkele kogel wordt neergeschoten.

De uitdaging is er met al dat nieuwe wapentuig zeker niet minder door geworden. Tactische beslissingen en snelle reflexen in het heetst van de strijd blijven van groot belang.

Met het daadwerkelijke spelen zit het dus meer dan goed. Gevechten met kleine en grote monsters (eens in de zoveel tijd moet je het opnemen tegen véél sterkere baas-monsters) zijn steeds weer een plezier waarbij je interessante keuzes moet maken.

Waar Halo Infinite wat minder straalt, is in de hoofdmissies van de game. Deze spelen zich doorgaans niet af in het open landschap, maar in diverse tunnels en ondergrondse gebouwen. Deze missies voelen aan de ene kant nog het meest als de klassieke eerste Halo-game, maar tegelijk zijn ze door hun repetitieve vormgeving ook de minst boeiende ervaringen. De sciencefictiongangen zien er al snel allemaal ongeveer hetzelfde uit, en het voelt allemaal wat claustrofobisch vergeleken met de vrijheid van het open landschap.

Het is tijdens deze hoofdmissies dat het verhaal echt verder gaat en je diverse korte scènes te zien krijgt die de relatie tussen jou (Master Chief) en zijn digitale assistent The Weapon uitdiepen. Dat verhaal is wat aan de warrige kant, zeker als je niet bekend bent met voorgaande delen. Gelukkig is dat voor het spelen niet zo'n bezwaar. Het is altijd wel duidelijk waar je heen moet en waarom je de volgende buitenaardse basis moet opblazen.

En dan is er nog de modus voor meer spelers. Dit onderdeel is gratis voor iedereen met een Xbox of PC. Halo Infinite Multiplayer draait vooral om team-versus-teamgevechten in speciaal daarvoor ontworpen arena's. Je speelt vier tegen vier of twaalf tegen twaalf (afhankelijk van de grootte van de arena) diverse spelvormen.

De spelvorm Slayer houdt in: wie de meeste tegenstanders doodt, heeft gewonnen. Bij Oddball moet je team zo lang mogelijk een bal vasthouden. Er zijn ook genoeg varianten op capture the flag en het veroveren en vasthouden van zones in de arena. De magnifieke besturing en balans van wapens zorgt voor eindeloos plezier, dat enkel nog wat getemperd wordt door een wat onbevredigend voortgangssysteem.

Zoals bij gratis schietspellen zoals Fortnite inmiddels gebruikelijk is, kun je een battle pass aanschaffen voor 9 euro, waarmee je gaandeweg nieuwe cosmetische onderdelen voor je gevechtstenue kunt verdienen. De voortgang is echter traag en niet gebonden aan je prestaties in de game. Maar dat is iets waar de ontwikkelaars beterschap over hebben beloofd.

Halo Infinite is met de kleine minpunten toch een heel goede game geworden, die de vieze smaak van de veel minder goede delen vier en vijf grotendeels wegspoelt.