Het begint intussen een aardige traditie te worden dat er elk jaar rond de feestdagen een feelgoodfilm van eigen bodem uitkomt die liefde, familieleed en de feestdagen weet te combineren.

Trendsetter Alles is Liefde speelde in 2007 rond sinterklaastijd, terwijl Alles is Familie zich vorig jaar op de kerstdagen richtte. Beide keren was Kim van Kooten verantwoordelijk voor het sterke script waarin diverse verhaallijnen door elkaar werden gevlochten.

Dit jaar moeten we het doen zonder een script van Kim van Kooten, maar met Mannenharten, een Nederlandse bewerking van de Duitse komedie Männerherzen (2009). Dat het een remake is hoeft geen probleem te zijn - Alles is Liefde vertoonde immers ook grote overeenkomsten met Love Actually - maar originaliteit is helaas ver te zoeken in Mannenharten.

Wederom is Amsterdam de locatie en speelt de film rond de feestdagen. De mozaïekfilm volgt een handjevol mannen die dezelfde sportschool bezoeken in diverse stadia van hun relatie. Tim (Daan Schuurmans) gaat trouwen met Laura (Hadewych) maar hun relatie is nogal ingedut. Bovenbuurman Dennis (Barry Atsma) is juist een feestbeest dat nog niet aan een relatie denkt.

Wouter (Jeroen Spitzenberger) geniet intussen volop van zijn prille liefde voor Nicole (Katja Herbers). Verder liggen Susanne (Georgina Verbaan) en Frank (Teun Kuilboer) in scheiding terwijl Niels (Fabian Jansen) een serie blind dates afwerkt voor hij Susanne durft te benaderen. Allemaal aardig bedachte verhaallijntjes, die door de acteurs met veel overgave worden ingevuld.

Bekijk de trailer:

Het grote probleem aan Mannenharten is dat het al eerder en vooral beter is gedaan. Net als in Alles is Liefde is Jeroen Spitzenbergers personage weer gedwongen zich in een vernederende outfit te hullen (dit keer een elandpak) en opnieuw ziet Daan Schuurmans personage op tegen zijn huwelijk.

En de rol van platenproducer Dennis (Atsma) doet weer erg denken aan die van Thijs Römer in Alles is Familie.

Het script is zo gemakzuchtig dat de film net zo goed Alles is Plagiaat had kunnen heten. Of Alleen Maar Blanke Mensen, want multicultureel Amsterdam is ver te zoeken.

Er zitten ook rare sprongen in het script: een bouwval wordt in een paar dagen opgeknapt en Wouter fietst naar een ziekenhuis (via en bizarre route door heel Amsterdam) wanneer hij net zo makkelijk had kunnen bellen. De sponsoring is ook ouderwets storend: iedereen drinkt Saronno.

Er zijn heus wel momenten met een oprechte lach en een traan, maar Mannenharten is vooral een slap aftreksel van betere films.

In 113 zalen te zien.