Cavill, bekend van de televisieserie The Tudors, speelde eind vorig jaar de hoofdrol in Tarsem Singh’s Immortals.

In 2013 zal hij te zien zijn als Clark Kent/Superman in Man of Steel. Na The Cold Light of Day rijst echter de vraag of hij nog over andere talenten beschikt naast brede kaken.

Will Shaw (Cavill) heeft een ontzettende slechte eerste vakantiedag. Eerst blijkt op het vliegveld van Madrid dat zijn bagage niet is aangekomen, dan botert het totaal niet met zijn vader (Bruce Willis), vervolgens gaat zijn bedrijf failliet en dan – alsof dat allemaal al niet erg genoeg is – wordt óók nog zijn familie ontvoerd!

De Spaanse politie blijkt niet van zins Will te helpen. Bij het Amerikaanse consulaat loopt hij in de armen van de schimmige CIA-dame Jean Carrack (Sigourney Weaver). Ze zégt hem te willen helpen, maar het lijkt er sterk op dat zij, net als de ontvoerders, alleen maar geïnteresseerd is in een bepaald koffertje.

Weg zorgeloze vakantie. Will heeft maar 24 uur om zijn familie te redden en iedereen maakt jacht op hem. Een beetje dom toch ook, om te geloven dat iemand als Bruce Willis werkelijk door de Amerikaanse ambassade zou zijn ingehuurd om optredens van gospelkwartetten en Picasso-exposities te organiseren!

Dat laatste is slechts één van de vele momenten waarop The Cold Light of Day op de rand van het belachelijke balanceert. Een ander hilarisch moment is de scène waarin Lucia (Verónica Echegui) de zwaargewonde Will, met een kogel in zijn zij, technoclub Fabric binnendraagt en een soort kermisklant pure wodka over de wond uitgiet.

Bruce Willis maakte er in Die Hard een sport van zoveel mogelijk beschadigingen op te lopen en toch maar door te blijven gaan met dat verrukkelijk gevoel voor humor van hem. Helaas doet Willis niet lang mee in The Cold Light of Day en vangt Cavill de klappen veel minder goed op.

Want al leveren ook Willis en Weaver acteerprestaties waarop ze absoluut niet trots mogen zijn, Cavill is wel een ontzettend suffe actieheld. Hij acteert voordurend chagrijnig of boos, piept van de pijn, grient of schiet met een belachelijk vertrokken gezicht zijn pistool leeg op een achtervolgende auto.

Regisseur Mabrouk El Mechri, die met JCVD (2008) meer geluk had met scenario en hoofdrolspeler, levert soms best een opwindende scène, maar ontkomt niet aan de belangrijkste vraag van iedere actiefilm: kan het ons wat schelen? Wat zit er in dat koffertje? Leven we mee met de avonturen van… euh… kom, hoe heet hij ook weer?

In 42 zalen