In een afkickkliniek, ergens op het Noorse platteland, ontmoeten we Anders (Anders Danielsen Lie): vierendertig, afhangende spijkerboek, zwart jack over een floddershirt, gemillimeterd haar en altijd in gedachten verzonken. Anders is eindelijk clean. Zijn begeleiders zijn optimistisch. Hij heeft een sollicitatiegesprek in Oslo vandaag.

Maar het loopt fout. Die sollicitatie naar een baan als redactieassistent gaat eigenlijk nog best goed, maar dan vraagt zijn toekomstige chef waarom hij na 2005 niets meer geschreven heeft.

Anders klapt dicht, antwoordt dat hij aan de drugs was en geeft de man tegenover hem niet eens de kans meer te reageren. Hij loopt zelf meteen al weg.

Zo achtervolgt zijn verleden hem de hele dag. Zijn familieleden en oude vrienden zijn blij dat hij is afgekickt, maar iedereen herinnert zich ook de oude Anders nog. Sommigen zijn daarom op hun hoede, anderen willen alleen maar herinneringen ophalen aan wilde feesten. De nieuwe Anders zorgt voornamelijk voor ongemakkelijke momenten.

Bekijk trailer:

Wanneer hij over zijn afkicktherapie vertelt, confronteert Anders de mensen om zich heen met het aandeel dat zij hebben gehad in zijn verslaving. En wat moet je eigenlijk, wanneer je beste vriend je zegt 'ik ben een verwend kind, dat het verknalt heeft', en over zijn zelfmoordwens begint?

Die scène is een van de knapste momenten in Oslo, August 31 st. Anders en zijn beste vriend Thomas (Hans Olav Brenner) maken een wandeling. Er is niets spectaculairs te zien - wat huizen, een bankje in het park – maar het spel en die dialoog waarin twee levenslange vrienden tevergeefs proberen elkaar nog te bereiken, zijn haarscherp.

Joachim Trier baseerde zijn film op het boek ‘Le Feu Follet’ van Pierre Drieu La Rochelle, dat overigens over een alcoholverslaafde ging. Hoofdrolspeler Anders Danielsen Lie was eerder te zien in Triers debuutfilm Reprise (2006). Hij glijdt schijnbaar moeiteloos in zijn rol. Anders is alleen, leeg en op zoek naar een beetje medelijden.

Let op de scènes met de opsommingen. De film opent met een lange reeks willekeurige beelden en herinneringen. Verderop in de film luistert Anders in een cafetaria naar een meisje dat opsomt wat ze allemaal nog zou willen in het leven: zwemmen met dolfijnen, een heel goed boek lezen, wakker worden in een…

Een recensent van Variety noemde die opsomming 'zo banaal dat het bijna rechtvaardigt er een eind aan te maken.' Je zou het juist ook kunnen opvatten als al het kleins waarvan maar met moeite afscheid te nemen valt. En dat is precies de keuze waarvoor Anders staat in het prachtig melancholieke Oslo, August 31 st.

In 12 zalen