Nogal braaf racismedrama over de ondergeschoven positie van zwarte dienstbodes in de jaren zestig.

Een van de grootste verrassingen van het afgelopen filmjaar in de VS was het drama The Help, dat in de zomer werd uitgebracht.

De film, gemaakt voor een bescheiden 25 miljoen dollar verdiende zijn budget in het openingsweekend al terug en haalde uiteindelijk 170 miljoen dollar op.

The Help is nu een van de grote kanshebbers bij de Oscars. Niet slecht voor een film zonder echt grote namen.

Nostalgisch

Achteraf is het succes natuurlijk prima verklaarbaar: na een zomer die bol stond van de superhelden was hier een film over mensen van vlees en bloed, gebaseerd op een bestseller over een belangrijk onderwerp: racisme.

En doordat The Help in de jaren zestig speelt was de film niet te confronterend voor een breed publiek. Het terugkijken op domme blanken en standvastige zwarten van een halve eeuw terug heeft eerder iets nostalgisch.

NU.nl interviewde de makers

Het centrale personage is de - blanke – vrouw Skeeter, gespeeld dor Emma Stone, die na komische rollen hier prima tot haar recht komt. Skeeter is een pittige meid van rijke afkomst, die liever carrière maakt als schrijfster dan haar leven slijt als trophy wife op tuttige theekransjes vol vuig geroddel.

En het is voor het hedendaagse publiek natuurlijk altijd prettig identificeren met iemand die haar tijd vooruit is.

Aan de kaak

Skeeter wil de slechte positie van zwarte dienstbodes aan de kaak stellen: ze nemen het huishouden van rijke blanke dames waar, inclusief de opvoeding van hun kroost, maar mogen niet eens naar dezelfde wc in de fraaie villa’s.

Skeeter wil graag de dienstbodes zelf aan het woord laten, maar de meeste dienstbodes vrezen voor hun baan en zelfs voor hun leven.

Chocoladetaart

De veelgeplaagde Aibileen (Viola Davis) is uiteindelijk bereid een boekje open te doen over haar leven. Kort daarna volgt de rebelse Minny (Octavia Spencer), die door haar werkgeefster (Bryce Dallas Howard) is ontslagen omdat ze de huis-wc gebruikte.

Ze geeft de blanke feeks vervolgens een koekje van eigen deeg: een chocoladetaart met wat ‘zelfgemaakte ingrediënten’ erin.

Driving Miss Daisy

The Help benadert het zware onderwerp racisme luchtig, en zelfs met humor. Dat kan, maar door het nostalgische tijdsbeeld blijft de film nogal vrijblijvend en braaf, zoals Driving Miss Daisy in 1989.

En omdat iedere hulp de tijd krijgt haar persoonlijke verhaal te vertellen is de film met twee en half uur aan de lange kant. The Help is kortom een echte Oscarfilm, met alle voor- en nadelen die daarbij horen.

In 60 zalen