‘Maar, grootmoeder, wat heeft u grote tanden?!’ Ja hoor, de scène zit erin. Maar om in Red Riding Hood te geloven, moet je wel heel jong en romantisch zijn.

Catherine Hardwicke regisseerde in 2008 Twillight, de eerste van inmiddels drie films over de verwikkelingen van Bella Swan en haar knappe vampier- en weerwolfjongens.

Hardwickes nieuwste film is gebaseerd op het sprookje van Roodkapje en probeert dezelfde romantische gevoelens op te roepen.

Valerie (Amanda Seyfried) woont in Daggerhorn. Ze is verliefd op de avontuurlijke Peter (Shiloh Fernandez), maar haar vader en moeder willen dat ze trouwt met brave Henry (Max Irons).

Net wanneer Valerie wil weglopen met Peter, komt er een verschrikkelijk bericht: Valerie’s oudere zus is verslonden door een weerwolf!

Gevaarlijke roofdieren

De film - naast Twilight - die Red Riding Hood het meest in herinnering brengt is Neil Jordan’s The Company of Wolves. In die superieure versie van Roodkapje leert grootmoeder Angela Lansbury haar kleindochter dat je nooit mannen moet vertrouwen met samengegroeide wenkbrauwen. Dat zijn gevaarlijke roofdieren.

Ook in Red Riding Hood is de weerwolf een bekende. In een van de sleutelscènes spreekt het beest tegen Valerie en ziet ze dat het bruine, menselijke ogen heeft. De vraag is natuurlijk: wie van de mannen in Valerie’s sprookjesbestaan zou het beminnelijke meiske wel kunnen opvreten?

NU.nl sprak met de cast

Het is niet moeilijk te raden, waarover dit echt gaat. Twilight was in essentie al een verhaal over een pubermeisje dat graag haar maagdelijkheid zou verliezen, maar daar ook bang voor is. Net als Twilight, The Company of Wolves en vele, vele sprookjes, drijft Red Riding Hood op seksuele angst.

Hardwickes films getuigen van een preutse moraal. Meisjes moeten bang zijn. Mannen zijn óf aardig en saai, óf opwindend en gevaarlijk. Het huwelijk is de enige veilige haven. Niet bijster geëmancipeerd, maar met Twilight leverde dat tenminste wel een romantische zwijmelfilm op. Zelfs dat is Red Riding Hood niet.

Efteling

Romantiek voert je mee naar een betoverende wereld. In Red Riding Hood is die wereld net zo geloofwaardig als De Efteling. De acteurs gedragen zich als mechanische attracties voor een digitaal decor.

Vooral Gary Oldman is beschamend. Valeries rode kleding in de sneeuw, een bloedrode maan en honderden blauwe korenbloemen levert veel kitsch op, maar geen enkele sprookjesachtigheid.

Of Valerie uiteindelijk kiest voor Peter of Henry, lijkt zelfs de schrijvers van Red Riding Hood niet te interesseren. Het scenario maakt meer werk van de whodonit: wie is de weerwolf? Ook geen interessante vraag, helaas, want de personages zijn zo plat als een dubbeltje en angstaanjagend zijn hun belevenissen geen moment.

Het maakt Red Riding Hood tot een lange, saaie film. Over het antwoord op de vraag wie de weerwolf dan uiteindelijk blijkt te zijn, zou Dr. Sigmund Freud spannendere dingen hebben geschreven.

In 43 zalen