Als acteur kun je de nodige psychische klappen oplopen wanneer je je volledig inleeft in een (heftige) rol. Voor kinderen is die impact wellicht nog groter. NU.nl zocht uit hoe het jonge acteurs verging tijdens en na het spelen van een rol in een horrorfilm.

Zeg je horrorfilm, dan zeg je The Shining (1980). In deze klassieker van Stanley Kubrick vinden schrijver Jack Torrance (Jack Nicholson) en zijn gezin tijdelijk onderkomen in een hotel dat tijdens de wintermaanden leegstaat. Zoon Danny (hoofdfoto) ziet daar geesten rondwaren en Jack draait langzaam maar zeker door.

Danny werd gespeeld door Danny Lloyd, die destijds vijf jaar oud was. Vanwege zijn jonge leeftijd werd hij goed beschermd door Kubrick en Nicholson en wist hij lange tijd niet dat hij meespeelde in een horrorfilm.

Kubrick liet de jonge acteur namelijk denken dat hij in een drama speelde en liet hem alleen aangepaste beelden zien zonder enge of angstaanjagende taferelen. Ook werd een creatieve oplossing verzonnen om Lloyd niet te laten meespelen in bepaalde scènes. Zo werd een levensgrote pop gebruikt in een scène waarin Wendy, Danny's moeder, het kind wegdraagt terwijl ze schreeuwt tegen Jack.

Lloyd was tien of elf toen hij voor het eerst de hele originele film zag. Die maakte hem niet bang, vertelde de acteur een paar jaar geleden aan The Guardian. "Voor mij is The Shining net zoiets als kijken naar een homevideo. Ik snap wel hoe 'ie mensen angst aanjaagt, maar voor mij zijn er zoveel andere herinneringen verbonden aan die film."

Linda Blair in The Exorcist.

'Hij bleef checken of het goed met me ging'

Een andere horrorfilm waarin een belangrijke rol is weggelegd voor een jonge acteur is The Exorcist (1973). Linda Blair was twaalf jaar oud toen ze auditie deed voor de film, waarin een meisje bezeten raakt door de duivel.

De regisseur hield de mentale gezondheid van Blair goed in de gaten voor er werd begonnen met filmen, vertelde Blair in 2018 tegen het Australische Studio 10. "Hij bleef checken of ik stabiel was."

Waar de jonge actrice echter niet tegen bestand was, was de kritiek waar ze mee te maken zou krijgen. De film werd door sommigen bejubeld, maar door anderen neergesabeld. "Mijn moeder sleepte me erdoorheen, zij was fantastisch. Ik werd achternagezeten door paparazzi, ik had geen privacy meer."

Blair werd in tegenstelling tot Lloyd veel minder in bescherming genomen en zag The Exorcist meteen bij de eerste screening. "Nee, ik was niet bang. Hoe kun je nou bang zijn van jezelf? We kregen een staande ovatie en ik wist op dat moment dat mijn leven zou veranderen."

Alex Wolff (rechts) in Hereditary.

'Film voelde als een vleesmolen waar ik mezelf doorheen haalde'

Alex Wolff was al wat ouder (20) toen hij in 2018 te zien was in Hereditary. De film van Ari Aster gaat over een vrouw (Toni Collette, in de film de moeder van Wolff) die de dood van haar dominante moeder probeert te verwerken maar het gevoel heeft alle controle over haar leven te verliezen. "De hele film voelde als een vleesmolen waar ik mezelf steeds opnieuw doorheen haalde", zei Wolff in 2018 tegen Los Angeles Times.

Hij speelt in de film de rol van Peter en bleef ook buiten de opnames in zijn rol. "Het voelde alsof ik er niet steeds in en uit kon duiken, dus besloot ik het op deze manier aan te pakken."

Die manier van acteren eiste echter wel zijn tol. Wolff had nachtmerries als hij in zijn hotel sliep en leefde geïsoleerd van de buitenwereld. "Het was misschien niet de gezondste periode uit mijn leven, maar voor deze film was het noodzakelijk."

De acteur was blij met hoe zijn aanpak heeft uitgepakt en genoot van de reacties van het publiek op de angstaanjagende scènes. "Elke keer als ik zag dat iemand van streek was of bijna moest overgeven, gaf me dat een warm gevoel."

"Als iemand naar me toe zou komen en me zou vertellen dat hij overstuur is geraakt van deze film, vind ik dat een groter compliment dan wanneer hij bang was. Maar hopelijk gebeurt het allebei."