Zo lam dat Thijs (Gijs Naber) in de sterke openingsscène niet eens raar opkijkt wanneer er 's nachts in het Vondelpark iets absurds gebeurt dat hem bijna het leven kost.

Gijs Naber ontving ook een Gouden Kalf, voor beste acteur, en was naast zijn werk in het theater te zien in films als De Laatste Dagen van Emma Blank en De Heineken ontvoering.

Maar zo'n prachtige binnenkomer van een scène moet je toch vooral op het conto schrijven van regisseur Michiel ten Horn, scenariste Anne Barnhoorn (winnares van het derde Gouden Kalf) en director of photography Jasper Wolf. Het fantasierijke drietal werkte ook samen ten tijde van Ten Horns debuutfilm De Ontmaagding van Eva van End.

Thijs is 32, deelt een ranzig appartement met een vriend (Yannick van de Velde), en beweert nog te studeren. Hij heeft een flutbaantje bij een mediagigant, rookt aan één stuk door en valt elke avond dronken in slaap voor zijn computer. Zijn moeder (Joke Tjalsma) stopt hem af en toe wat geld en tupperware-bakjes met eten toe. Hij protesteert knorrig, maar blijft ervan profiteren.

Thijs maakt, kortom, helemaal niets van zijn leven. Zijn laatste vriendin Julie (Markoesa Hamer) heeft hij laten ontglippen en hij kan zich eigenlijk niets deprimerenders voorstellen dan een gezinnetje stichten, zoals zijn gestreste zus (Anniek Pheifer) en gefrustreerde zwager Tim (Martijn Hillenius) hebben gedaan. Maar dan ontmoet hij Lisa (Roos Wiltink), de zestienjarige babysitter.

Aanmodderfakker is in zekere zin een soort romkom, maar Ten Horn en Barnhoorn brengen het verhaal met zulke humoristische dialogen en scherpe staaltjes typisch Hollandse lulligheid dat zelfs het ergste cliché nog een leuke draai krijgt. Belangrijker: Thijs is een uitvreter, maar je sympathiseert ontzettend met deze oudere jongen en zijn bindingsangst.

De scenariovondsten zijn knap. Thijs bevrijdt een meisje dat met haar hoofd tussen de hekspijlen is komen vast te zitten met olijfolie ("This one is for all my dead homies!"), een avond doorzakken met Tim eindigt in de ultieme nachtmerrie van elk jong stel met een houten vloer, en de herinnering aan een verloren paasei blijkt verrassend symbolisch. Je moet er maar opkomen.

Uitstekend geacteerd en prachtig gefilmd. De kleine animatiesequenties (Ten Horn studeerde af aan de HKU in de richting animatie) maken het af. Een eigen wereld in objecten: onbetaalde blauwe enveloppen, theepotten, babyfoons, mondharpen… Thijs en Lisa bouwen in het ene oppasadres na het andere hun liefdesnestjes totdat het, uiteraard, tijd is om wakker te worden.

"Fuck, dat meen je niet", roept Thijs zelf wanneer hij doorkrijgt waar en hoe de film zal gaan eindigen. "Wat een fucking cliché!" De uitkomst is misschien voorspelbaar - in een komedie over volwassen worden en keuzes maken kun je niet zo heel veel kanten op - maar Aanmodderfakker kiest gelukkig consequent de meest originele en leukste route.

Te zien in 31 zalen

4 Sterren