Inderdaad: gokken. Want net als bij alle andere awards in de filmwereld (en de echte wereld) heeft ook het toebedelen van de prijzen in Cannes niet alleen te maken met kwaliteit.

Het gaat ook om wie er in de jury zitten, hoe de verhoudingen met de makers liggen en wie er wellicht op welke tenen heeft getrapt - denk aan persona non grata Von Trier en het bizarre Hitler-incident van vorige editie.

Toch zal deze jubileumeditie van Cannes vooral de boeken in gaan als ‘die keer dat het de hele week regende’.

Hoewel het niveau van de competitie netto goed was, ontbrak het aan onverwachte relletjes (behalve wellicht de scene in The Paperboy waarin Nicole Kidman over Zac Efron heen urineert) of films die echt iedereen wakker schudden - dat Vinterberg (Jagten) en Haneke (Liebe) hoogstaand werk zouden afleveren, kwam niet als een verrassing.

Andere trends in de competitie: veel films over liefde in velerlei vormen en maten, in veel competitiewerk werd de crisis besproken, er waren veel (te) lange films en veel one issue-titels die hun punt al (te) snel hadden gemaakt (waarna het vooral aftellen naar het einde werd).

Ook in de periferie van het festival klinkt de crisis trouwens nog steeds door: minder megalomane billboards, minder uitzinnige persmappen, minder goodies, (veel) meer zwervers en bedelaars op straat en op feestjes en recepties domineerden de schaaltjes met radijsjes en tomaten in plaats van chique hors-d'oeuvres.

Als het bij de Gouden Palm alleen om kwaliteit zou gaan, is Haneke met zijn schrijnende vertelling over de nadagen van de liefde van twee bejaarden veruit favoriet: de film staat boven in veel lijstjes van critici.

Maar juryvoorzitter Nanni Moretti schijnt een hekel aan de Oostenrijker te hebben, en het zou ook wel een erg veilige keuze zijn. Bovendien kan - sinds het prijzencircus dat Haneke’s La Pianiste in 2001 ten deel viel - elke titel in principe maar één award winnen.

En zouden in dat geval niet hoofdrolspelers Louis Trintignant (ingetogen wanhoop) en Emmanuelle Riva (prachtige aftakeling) méér recht hebben op de prijs dan de regisseur?

En hoe zit het dan met door het noodlot getergde kleuterleider Mads Mikkelsen in het hartverscheurende Jagten? Of gaat die film (die de jury onmogelijk niets kan geven) toch naar huis met de regie- of scenarioprijs?

Nog lastiger zijn de kansen in te schatten van moeilijk te duiden films die de critici verdeelden in jubelaars en haters, zoals Holy Motors van Leos Carax of Post Tenebras Lux van Carlos Reygadas.

Zouden de discussies in de jury er net zo verhit aan toegaan als de gesprekken die de journalisten onderling over voerden? Geen twijfel mogelijk in elk geval over de Gouden Palm voor beste schokmoment, die dit jaar gaat naar The Angel’s Share van Ken Loach.

Sowieso weer een goed voornemen voor volgend jaar: nu écht alle competitiefilms helemaal zien! Ben dit jaar, met alle weglopers meegerekend, toch weer op tweederde blijven steken. Ooit moet het me toch lukken. Net zoals we blijven hopen dat Nederland in 2013 eindelijk weer eens een film in de competitie krijgt - dan voor het eerst in veertig jaar tijd.