Als zanger is Marco Borsato een fenomeen dat stadions dagen achter elkaar uitverkoopt, en zijn fans bovendien zo gek krijgt in een bepaalde kleur kleren op te komen dagen. Als ambassadeur voor Warchild verdient hij ook alle lof. In Wit Licht vraagt Borsato opnieuw aandacht voor oorlogskinderen, maar nu als acteur. En dat is een heel ander vak.

Wit Licht, dat behalve de titel niets heeft te maken met de laatste cd van Borsato, komt snel ter zake. Na een idyllisch strandtafereel met vader Eduard (Borsato), moeder Anna (Ricky Koole) en hun zoontje Thomas volgt meteen de begrafenis van moeder. De doodsoorzaak wordt pas later in de film onthuld. Restauranthouder Eduard blijft achter met zijn zoontje in een niet nader genoemd Afrikaans land.

Een jaar later is het restaurant verslonst en Eduard depressief en apatisch. Hij komt in actie wanneer Abu, het zwarte vriendje van zijn zoon, vermist is nadat het rebellenleger een aanval op zijn dorp heeft gepleegd. Eduard vreest dat Abu is ingelijfd als kindsoldaat bij het rebellenleger en wanneer zijn eigen zoon vervolgens ook nog kort verdwijnt, schiet hij uit zijn apathie.

Dat Eduard vervolgens zijn eigen zoon, die al snel weer terecht is, meeneemt naar het front, op negen uur rijden van het restaurant, is behoorlijk onwaarschijnlijk, maar het past wel bij een film waarin vooral plaats is voor clichés en grote gebaren. Wat dat betreft sluit de film Wit Licht naadloos aan bij de muziek van Borsato, die ook niet vies is van pathetiek en grote gebaren.

Al snel loopt Borsato door de jungle te zoeken met een gedreven blik die er meer op lijkt alsof iemand in zijn buurt net een vieze scheet heeft gelaten. Tussendoor krijgt hij visioenen van zijn dode vrouw Anna, scènes die nog moeizamer worden door dialoogzinnen als ‘maar we waren nog niet uitgehouden van elkaar’. Die zin doet pijn, zei Borsato in de Vara Gids – ja, vooral omdat het zulk krom Nederlands is.

Wit Licht wordt nog potsierlijker wanneer de zanger zich naast acteur ook nog ontpopt als actieheld: we zien Indiana Borsato zelfs een schurk een vliegtuig uitwerken. Nee, de boodschap van Warchild komt beter over in een dialoog tussen Eduard en de rebellenleider, die ooit vaste gast was in Eduards restaurant. De rebellenleider heeft zelfs een punt met zijn kritiek op de Westerse kijk op ‘zijn’ zaken.

Wit Licht loopt over van goede bedoelingen, maar ook van slecht acteerwerk. De sterkste scènes zijn die zonder Borsato: scènes waarin de wrede werkelijkheid van kindsoldaten wordt getoond. Wie echter van subtiel houdt, kan het geld van het bioscoopkaartje beter meteen aan Warchild overmaken. Fans van Borsato moeten ook maar wat storten: ze kregen hun bioscoopkaartje tenslotte al gratis bij de Wit Licht-concerten.

2 sterren