Geen recensie zal het wapenfeit onvermeld laten: de door de muziekgeschiedenis vergeten Funk Brothers hadden meer nummer een hits dan Elvis, The Beatles, The Rolling Stones en The Beach Boys bij elkaar. De persmap slaat de Beach Boys voor het gemak even over (en verzuimt daar Shocking Blue aan toe te voegen), maar het gegeven blijft desondanks tot de verbeelding spreken: hoe kan een volkomen onbekende band meer hits hebben gehad dan de grootsten uit de pophistorie? @@@
Het simpele antwoord luidt: omdat de Funk Brothers studiomuzikanten waren die -onzichtbaar, maar zeer hoorbaar- op vrijwel alle hits van het Motown-label meespeelden. Dit legendarische soul-label uit Detroit (vanwege de vele auto-fabrieken ook Motor Town genoemd, vandaar: Motown) was deels verantwoordelijk voor de sound van de jaren zestig. Klassieke hits als My Guy, You Can't Hurry Love, Stop in the Name of Love worden ook nu nog dagelijks gespeeld en regelmatig gecoverd.
Hitsville USA
Standing in the Shadows of Motown zet de Funk Brothers - twaalf in totaal- eindelijk in het zonnetje. De reünie van de studiomuzikanten voert hen langs de studio van Motown, Hitsville USA, en langs de nachtclubs waar ze in de avonduren wat bijverdienden. Een aantal klassieke Motown-nummers wordt op het reünieconcert opnieuw gespeeld door artiesten als Chaka Khan en Ben Harper.
Hoewel Justman genoeg materiaal had voor twee documentaires laat hij anekdotes uit het verleden naspelen. Zonde, want verhalen opdissende oude soulmuzikanten zijn interessant genoeg en nog ontroerend ook. Maar ondanks deze uitglijders is het een mooie documentaire. Als u de overgebleven Funk Brothers echter live wil zien kan dat ook- als u dit weekend tenminste naar het North Sea Jazz Festival gaat.
Het Parool: "sympathieke film, (die) soms doorslaat"
De Volkskrant: "glibberig (maar) aanstekelijk"
In 6 zalen
