Mijn moeder was vroeger altijd thuis, wanneer ik van school kwam. Thee, een spelletje en een koekje erbij. De dag rustig doornemen en alle tijd lijken te hebben voor elkaar. Maar diezelfde moeder heeft het er bij me “ingestampt” (spreekwoordelijk hè?!): zorg dat je onafhankelijk van een ander bent. Ik had er ontzettend veel moeite mee om onze zoon naar de opvang te brengen, het gevoel dat ik faalde overheerste bijna. Toch, als ik nu zie hoe fijn hij het daar heeft, is dat gevoel zo goed als verdwenen. Ik mag daarnaast vier dagen in de week werken. Ja, ik betaal ongeveer 900 euro netto per maand aan de opvang, dus ik ben best blij dat er een heel klein beetje meer vergoed wordt. Maar van de andere kant, ik ben ook blij dat ik mag werken, dat m'n wereld niet zo klein voelt en dat ik nog steeds een fijne tijd met onze zoon kan doorbrengen. De opvoeding vindt bij ons thuis plaats, het kdv gaat daar in mee. Dus nee, ik dump mijn kind niet bij de opvang.

Een blik op de reacties maakt alweer duidelijk dat het gros van de reageerders het totaal niet begrijpt. Kinderopvangtoeslag zorgt er juist voor dat alleenstaande ouders kunnen werken (scheelt aan bijstand uitkering) of dat tweeverdieners meer uren kunen maken. In beide situaties wordt een hogere arbeidsparticipatie bereikt (meer belastingopbrengsten voor de schatkist) en vinden we een oplossing voor de schrijnende personeelstekorten in veel sectoren, anders dan nog meer van immigratie afhankelijk te zijn. Daarnaast verlaagt het de drempel voor velen om aan kinderen te beginnen. Gelet op de vergrijzingsgolf is dat hard nodig om de economie niet volledig vast te laten lopen. Je betaalt er als belastingbetaler dus veel minder voor dan dat je er uiteindelijk voor terugkrijgt. Dit is allemaal doorgerekend, anders zou de overheid hier echt niet zo zwaar op inzetten!