Ergens in een smalle steeg zit een kleine poort in de muur. Die poort biedt één keer in de negen jaar een doorgang aan speciaal geselecteerde mensen.

Zij stappen in een ietwat verwilderde, maar schitterende tuin die bij een vorstelijk landhuis hoort, waar ze gastvrij worden onthaald en hun wensen in vervulling gaan. Welcome to Fantasy Island.

De doorgang is eenrichtingsverkeer - de gasten keren nooit meer terug naar de wereld der gewone stervelingen. Wij als lezer volgen hen als zij hun ondergang tegemoet lopen. Mitchell put rijkelijk uit het hele palet van het genre om het gewenste griezeldecor op te roepen waarin de mensen uiteindelijk verdwijnen, en tot aan hun laatste snik meemaken in welke gruwelijke val ze zijn gelopen.

Het begint in 1979, dan verdwijnen een moeder en haar zoon. Negen jaar later de agent die de zaak van hun verdwijning uitzoekt. Weer negen jaar later het meisje dat geruchten heeft opgevangen van een geheimzinnig steegje. En dan haar zusje, negen jaar later.

Allemaal mensen met verlangens en dromen, die door de illusoire wereld in dat spookhuis worden ingevuld. De lustig erop los fabulerende Mitchell weet het kippenvel op te roepen met dat wrede contrast van mensen die zich in de hemel wanen en in de hel uitkomen. Wat ze met elkaar gemeen hebben, behalve dat ze de pisang zijn, is hun ongeloof op het moment dat ze hun onvermijdelijke noodlot onder ogen moeten zien.

Doorgang is een knap geschreven spookverhaal, waarin wild wordt gestoeid met onze angst voor de dood, schimmen die elke strohalm aangrijpen om in de wereld der stervelingen te blijven, en een mystieke tweeling die op een Dementor-dieet leeft.

Mitchell schetst tot in detail wat er gebeurt, hij maakt de radeloosheid van de slachtoffers sterk invoelbaar, en als een roman een soundtrack kon hebben met paukenslagen voor extra shocks, dan had hij ze gebruikt. Spooky vertier.

Uitgeverij Nieuw Amsterdam, vertaling Harm Damsma