Wiegels woorden in het Algemeen Dagblad galmen na: het Kunduz-akkkoord is een grote fout. Daar moet op gereageerd woren.

Ook al pleitte Wiegel ooit voor een terugkeer van Rita Verdonk en Geert Wilders op het oude nest, om een of andere reden wordt hij meestal niet betiteld als mastodont, zo'n prehistorische olifant die door de porseleinkast banjert, maar als coryfee. Zijn woorden resoneren bij de hardrijde... hardwerkende achterban.

Dus orakelt de partijtop tegen dat er geen alternatief was.

Met recht. Na het Catshuis-debacle kon het kabinet niet blijven zitten om zelf een begroting in elkaar knutselen met het risico dat er bij Prinsjesdag onvoldoende steun zou zijn en dus helemaal geen akkoord. Dat is en blijft de winst van het Lente-akkoord dat zo wonderlijk snel zijn glans verloor. Met bezuinigingen is het als met opvanghuizen voor junks: prima, maar niet in mijn achtertuin. De kiezer is niet van enig opportunisme gespeend.

Wiegels zorgen getuigen van een onkarakteristiek gebrek aan historisch besef. De VVD heeft er slechter voor gestaan onder Rutte, die altijd onverstoorbaar, ja haast autistisch positief bleef over zijn kansen op het Torentje. Het is beter om nu de bezuinigingen te moeten verkopen – van al dat zoet en zuur draait mijn maag inmiddels om – dan vlak voor de verkiezingen, wanneer de ellende misschien al een beetje weggezakt is.

Het draait allemaal om de debatten in die laatste paar weken. En dan gok ik erop dat Rutte opnieuw als winnaar uit de bus zal komen. Als je tegenover een huilende vrouw in de bijstand zonder gene kan volhouden dat je verkiezingsprogramma helemaal niet zo slecht uit zal pakken, zoals de premier de vorige keer deed, dan bluf je jezelf dit jaar ook wel uit de keiharde cijfers.

Zeker als Rutte zijn natuurlijke charme weet te behouden. Dan kan Diederik Samsom nog zo goed rekenen, en misschien ook nog zo gelijk hebben, de kunst in de politiek is om dat gelijk te krijgen. En dan helpt het om juist wat minder aan je gelijk te hechten. Er is vast ongelooflijk veel aan te merken op het akkoord dat er nu ligt, maar mensen waarderen het ook als kritiek met humor wordt gebracht – en met waardering voor de inzet.

Anders klinkt het al gauw... zuur.

Vreemd dat ik nu ook Wiegel met die smaak associeer. Nou ja, een beetje dan. Snel die sigaar in de vlam.