Zou hij het vandaag toch flikken? Een deal sluiten met Brussel, de Hedwigepolder voor een deel onder water zetten en ook nog eens iedereen te vriend houden. Baron von Münchhausen had zich er niet voor hoeven schamen. Akkoord, een moment van kortsluiting kan bij Bleker nooit uitgesloten worden. Iets met een briefje, ofzo. Maar als de media zich dit keer niet vergissen, dan komt eurocommissaris Janez Potocnik dit keer echt zaken doen.

Zelden is zo lang gesteggeld over wat feitelijk een paar aardappelvelden zijn. Driehonderd hectare die als ze droog blijven ons via het verdrag dat we ooit met de Belgen sloten minstens 190 miljoen euro zullen kosten. Dure bintjes. Noem Zeeuwen dan nog maar eens nuchter, nog even afgezien van het feit dat de Hedwigegrond in handen is van een Belg.

Gezien de historie is de gevoeligheid evenwel springlevend: geen centimeter aan de zee teruggeven. Dus roeren de Koppejans en Robesins zich reeds, je vertegenwoordigt een volk of niet. De Vlamingen beroepen zich met ingehouden woede op het Verdrag en Potocnik mag proberen te voorkomen dat Brussel voor de zoveelste keer de boeman is.

Het vergt een verbale Houdini om voor elkaar te boksen dat iedereen tevreden blijft en je nog een zakcentje overhoudt ook – je zou haast denken dat ze Hinderk Bleker hebben gecast voor de rol. De man die zo graag op televisie wil dat journalisten aan het Binnenhof voor hem weg duiken. De man die in Oost-Groningse streken erom bekend staat dat hij nog een vis op het droge kon lullen. En jonge meisjes juist het water in, maar dat terzijde.

Demonstraties zijn er geregeld in de Kamer. Het is een soort balletje-balletje: je staat erbij en kijkt ernaar, en intussen gebeurt juist niet wat je denkt te zien.

De kunst is om met veel woorden weinig te zeggen en daar zo bij te kijken dat de ander het gevoel heeft dat hier een zeer belangwekkende toezegging wordt gedaan. Zoals Bleker dinsdag Esmee Wiegman van de ChristenUnie verzocht om een motie niet in stemming te brengen, ze zouden er onderling wel uitkomen – immers, was het niet 'vruchteloos om als we misschien dichter bij elkaar staan dan we denken, die kans te laten liggen'.

Mooi gezegd, zelfs als je in aanmerking neemt dat een kans laten liggen per definitie vruchteloos is. Je zag het een seconde doorWiegman heen flitsen, het besef dat zij zo zou teruggaan met iets wat vast en zeker een kluitje zou blijken, al wist ze nu nog niet wat voor. Ze zweeg en droop af.

Zo zal het vast ook de arme Potocnik vergaan. En de Vlamingen. En Koppejan. En de Hedwige.