Als een ezel die achter een wortel aanrent, zo hik ik tegen de pensioenleeftijd aan, die steeds een jaartje verder opschuift. Dat soort angstdromen krijg ik acuut, zodra ik Agnes zie.

Je kan niet om haar heen. In de krant, op televisie, of hier op Nu.nl, waar ze de laatste tijd verdacht vaak opduikt. Zeg pensioen en je zegt Agnes Jongerius. Dapper vind ik het hoe ze haar vakbondsleden, dat uitstervende ras, naar het Beloofde Land leidt.

Het laatste cohort. Econoom Mathijs Bouman laat zien hoe representatief de vakbonden intussen zijn geworden, met een grafiek die zo duidelijk is als een grafiek zijn kan.

Het zijn de stuiptrekkingen van de polder, het onderlinge geritsel tussen werkgevers en werknemers en tussen werknemers en werknemers. Van alle kanten dreigt het aloude model, waar in de jaren negentig buitenlandse knappe koppen nog met afgunst naar kwamen kijken, maar dat daarna symbool kwam te staan voor zo ongeveer alles wat er niet deugde aan dit land, overspoeld te worden door de realiteit.

Zoals gezegd: tot nu toe steekt Agnes dapper haar duim in de dijk en redt wat er te redden valt van de polder. Af en toe angstig over haar schouder kijkend of collega Henk niet toevallig stiekem een dolk in haar rug steekt. In de Tweede Kamer deed iedereen gisteren alweer heel spannend over de extra eisen van de FNV en wat de politiek daar mee ging doen...

En nu schiet die andere Henk, de zongebruinde variant, Agnes te hulp. Kamp heeft van zijn bazen toestemming gekregen om op het laatste moment nog wat strooigoed uit te delen. Best lekker, zo vlak voor Prinsjesdag, als het zuur ons weer om de oren gaat vliegen.

De vraag is alleen of het genoeg is.

Eerlijk gezegd gaat het me boven de pet, al die details over vitaliteitsregelingen en werkbonussen. Over boetes zus en premies zo.

Op een of andere manier doet het hopeloos ouderwets aan, net als de rituele dans rond de koopkrachtplaatjes, nu Griekenland zo goed als failliet is en economen ons links en rechts Armageddon-scenario's voorschotelen. Straks staan we allemaal te bedelen op het station maar dat pensioen zit wel geramd hoor...

Iets serieuzer vraag ik me af hoe democratisch zo'n akkoord eigenlijk is. En of Kamp niet al te veel voor Sinterklaas speelt zodat we de rekening over tig jaar alsnog op ons bordje krijgen. Begrijp me goed, ik gun iedereen een onbezorgde ouwe dag, ook de zware-beroepen-bierbuiken. En ik snap het wel, solidariteit tussen generaties enzo. Maar iets zegt me dat ik door moet tikken tot ik erbij neerval.

Ach, zo erg vind ik dat niet. Uw klachten mogen naar Agnes.