Bovenstaande opsomming is zomaar een greep uit de reacties die ik heb gekregen sinds ik in een column op nu.nl opriep om een berg te bouwen in Nederland. Verder werd me ook nog een horde ziektes toegewenst, een parachutesprong zonder parachute en honderd jaar eenzaamheid op een viaduct in Almere-Muziekwijk.

Gelijk hebben ze, al die mensen. Een berg bouwen in de polder is een belachelijk idee. Maar het mooie van belachelijke ideeën is dat ze soms helemaal niet zo belachelijk zijn als je ze durft te behandelen als een doodnormaal idee. Als een project dat veel tijd, geld en energie kost – maar nog veel meer oplevert.

Ik ben niet de enige die heeft geopperd om Nederland een berg te geven. Het idee om de polder te verbouwen is allesbehalve uniek. Ik ben de afgelopen weken overspoeld door mails, sms'jes en telefoontjes van mensen die ooit met precies hetzelfde idee rond hebben gelopen.

Sommigen die kwamen werkten hun plan uit, anderen kwamen niet verder dan de keukentafel. De reden dat hun ideeën niet werden verwezenlijkt was dezelfde: een gebrek aan steun.

Het is heel makkelijk om de Nederlandse Berg af te doen als een onzinnig project. Een paar dagen geleden zat ik in een praatprogramma op televisie met een twee politici, niet of nauwelijks voorbereid om over iets anders te praten dan de Griekse schuldencrisis.

De ene noemde een polderberg lachwekkend, de ander vertelde een lollig verhaaltje over zijn kuilengravende konijntjes. Altijd de mond vol over innovatie, duurzaamheid en ambitie – maar op het moment dat er een idee met eindeloze mogelijkheden voorbijkomt, dan durven ze niet verder te kijken dan het bord voor hun kop.

Ze denken niet aan de mogelijkheden. Niet aan al die sporters die zich op een berg kunnen uitleven. Niet aan de werkgelegenheid die het oplevert. Niet aan al die extra meters grondoppervlakte. Niet aan de toeristische trekpleister die het zou zijn. Niet aan de duurzame energie die het kan opwekken. Niet aan de economische impuls. Niet aan picknicken met uitzicht over de rest van het land.

Gelukkig zijn ook honderdduizenden mensen die wél durven na te denken over het ondenkbare., waaronder tientallen specialisten en deskundigen. Ze rekenen, ze tekenen, ze fantaseren. Ze bouwen aan een belachelijk project dat steeds minder belachelijk wordt.

Misschien is het wel onmogelijk, een berg in Nederland. Maar als je niet verder kijkt dan je eigen bord voor je kop, dan zie je nooit veel meer dan zwart voor je ogen.

Dan ben ik liever een oen.